Ben Seni Arıyorum Şiiri - Nagihan Karadağ

kalabalık caddelerinde
yürürken bu koca şehrin
insan yüzleri geçiyor
gözlerimin önünden
ben seni arıyorum

bir çocuk simit yiyor
annesinin eteğini çekiştirerek
usulca elbisesini düzeltiyor anne
saçlarını okşuyor küçük kızın
ben seni arıyorum

balıkçı oltasını denize daldırıyor
mahir tavrı bana tanıdık geliyor
siyah dikyakalı kazağı
üzerinde ne hoş durmuş
kendisine baktığımı gördüğünde gülümsüyor
ben seni arıyorum

kitapçının önünden geçerken
vitrin camında kendimi görüyorum
saçlarım dağılmış
bir kitaba kayıyor gözlerim
bir şiir kitabına
ben seni arıyorum

yorgun ayaklarımı dinlendirmek için
oturuyorum bir parka
biraz da vakit geçirmek istiyorum
yanımdan çoçuklar geçiyor yine
bir kedi sırnaşıyor ayaklarıma
az ötede iki sevgili gülüşüyorlar
ben seni arıyorum

köşedeki lokantada
caddeye karşı masalar düzeltiliyor
ütülü beyaz örtüler serildi şimdi
bir çift öndeki masaya ilişiyorlar
yemek siparişi alan
garsona gülümsüyor
mutlu kadın
ben seni arıyorum

saatler ilerliyor
birazdan işte olmam lazım
böyle nöbetleri sevmiyorum
ekmek parama doğru
yöneliyorum yeniden
ben seni arıyorum