Ben, Sendeyim…... Şiiri - Uğur Deniz Ülk ...

Ben, sendeyim…

Bir sevdanın
Yazılmamış son harfiyim kitaplarda,
Satır aralarında saklıdır yorgunluğum…

Tarih düşmedim sayfalara,
Sonsuzluğa yazarım ismini kadın,
Sensiz geçen zamanların vurgunuyum…

İstanbul yok mu sayıyor beni,
Rüzgarı dinle, bulutu seyret,
Gözlerinden sızan yaşın tuzuyum…

Memleket kokar türkülerim,
Ve suç sayılır kelepçesiz hürriyetim,
Direnmenin karşı konulmaz tutkusuyum…

Ben, sendeyim…

Gözlerini kapatmıştı adam…Baharın taze kokusunu dinliyordu…Uzaktaydı İstanbul…Şu dağ yamacının arkasında olsa, kalkar gider miydi…Yürür müydü Sarayburnunda pervasız, tek başına…”Nasılda yankılanıyordur sesleri boğazda martıların…Deniz kokar şimdi oralar…”dedi…Düşündü…
”Nerdesin yar? ...Ne yapmaktasın? ...Evde misin, yolda mı, sokakta mısın?
Bakıyor musun gökyüzüne…Takılıyor musun bir bulutun peşine…Söylediğin hangi şarkı değer, dokunur gülüşüne… Yine yenik düştüm affet…Kokuna, dokunuşuna, el verişine…”

Ne çoktu yeryüzünde çıkmaz sokak yanılgıları…Nedendi bu yol ayrımları…
”Zaman! ”diye fısıldadı yavaşça…”Zaman! ...Değiştirebilsem keşke…Bütün pişmanlıkları…”Yalnızdı…Uzun zaman olmuştu düşeli hayatın bir köşesinden.
Etrafında dönüp duran insanlar ve çoğaldıkça kalabalıklar…O azalmıştı..
”Öyle dolusunki içimde…Öyle bendesinki…Öyle yakın…Bir tek
kokun var yollarımın sebebi…Terindir asi oluşumun müsebbibi…”

Zamansız gitmelerim vardı benim
Ne bakışlar saplanmıştı sırtıma…
Yankısı yüreğimde kalan çığlıkların “sus” uyum…

Sorma bana kavgamı,
İncitme düşümü, sızlatma korkularımı,
Sensiz sevişmelerin iflah olmaz suçlusuyum…

Günahsız gitmelerden geliyorum ben,
Vurun boynunu sürgün bakışlarımın,
Sustum bre…Cevapsız sorguların “Us”uyum…

Boş ver onları güzel…
Ben, Sendeyim…

Uykularına yatır beni,
Gecene sakla, günahına yasakla,
Sözündeki sır,
Yüzündeki ak’la sevdim seni…

Yollar ne menzil tutardı ki Aşk’ta? ... Bir göz kırpmasına yenik değil miydi mesafeler…”Söz verdim kendime kadın” dedi…”Bundan böyle özlersem, namerdim seni…Aldım koynuma sesini…Rüzgara kattım sıcak nefesini…Ve her gece düşlerime kattım gözlerini…Yatsam sen…Uyansam sen…Özlersem çek tetiğini ayrılığın…Vur beni kadın! Lakin kokun…Tende sıcaklığın…Bir tek terindir yollara düşmemin sebebi…Dokunmak yanımdır, böyle asi, böyle huysuz, böyle kızgın oluşumun müsebbibi…”

Gözlerini kapatmıştı adam…Zamanı dinliyordu…Tik-tak seslerinde yankılanıyordu aşk…Bir gülümseme belirdi dudağının kıvrımında...Dilindeki ıslaklığın tadı dokundu kıvrıma…Huzur doldu birden yüreğine…Düşündü…Ve yeniden güldü bütün gitmelerine…Elini yavaşça kaldırıp, avcunu rüzgarın esintisine bıraktı…Usulca fısıldadı…

”Ben, sendeyim…Mesafe dediğin ne ki? ”