Ben Senden Geçerken Şiiri - Miray Nur Öz ...

ben senden geçerken
kendime çarptım.
toplamaya çalıştım her bir parçamı
ama en çok ben battım ellerime.

“en büyük aşklar nefretle başlar” dedin ya
ben seni severken,
kendimden nefret etmeye başladım.
çünkü o sevgiye yer yoktu benim hâlimde.
senin aşkında
ağlamak yasaktı,
susmak ödüldü,
acımı söylediğimde bile duymadın beni.

en büyük adım,
ben “çok acı çekiyorum” dediğimde
senin adım atmaman oldu.

çiçek istedin,
bense dikenlerimle büyümüştüm.
kendimden utanarak sevilmeye çalıştım.
ellerimi kestim, sustum,
ama dikenlerimi söktükçe
köküm de parçalandı.

hep daha az yer kaplarsam sevilirim sandım.
daha yumuşak konuşursam,
senin dilinde var olurum sandım.
ama senin harflerin bana hiç oturmadı,
ben o cümleye hiç sığamadım.

şimdi
daha dingin değilim ama daha dürüstüm.
acım geçmedi ama ezberini bozdum.
senin “delilik” dediğine
ben “görülmeyen bir çığlık” diyorum.

sen kendi savaşını şiirleştirdin,
ben kendi cenazeme çiçek bırakıyorum:
adını unutmadan ama anmadan,
severek ama dönmeden,
yarım kalarak ama yeniden eksilmeyeceğimi bilerek.