Ben sana sevdalıydım...

Gömülür mü insan toprağa, anılar hâlâ hayattayken?..
Birinin sesi, birinin kokusu, birinin gülüşü hâlâ ruhunun içinde yankılanıyorsa, nasıl gömebilirsin kendini sessizliğe?
Toprak, bedenleri alır; ama kalpte yaşayanı, hatıralarda kalan sesi asla örtemez.
Bazen bir hatıra, en diri hayattan bile daha canlıdır; bazen bir eksiklik, nefes almaya devam eder insanın içinde.

Ateşten doğan bir ömür benimkisi…
Küllerimle göğe avuç açtım, yeniden yanmayı diledim.
Yanmak, yok olmak değil bazen; yeniden var olmanın en saf hâlidir.
İnsan bazen yanmayı ister, çünkü yanarken arınır,
çünkü küle dönerken bile sevdiğinin ismini taşır kalbinin en derin yerinde.

Bin gençliğimi, bin ruhumu, bin ömrümü harcadım uğruna.
Her defasında aynı sevdayla, aynı tutkuyla, aynı delilikle bağlandım sana.
Özgürlükten vazgeçtim, sadece senin zincirinde kalabilmek için.
Çünkü bazen bir yürek, diğerine bağlanınca özgürlüğünü değil, sonsuzluğunu bulur.
Benim sonsuzluğum sendin.

Sakallarının her telinde kaybolmak isterdim,
bir ömür orada kalmak, dünyanın bütün gürültüsünden uzak…
Her kirpiğine destanlar yazmak,
her nefesini bir dua gibi içime çekmek isterdim.
Kanımın son damlasına kadar seni sevmek,
yeryüzünün bütün yangınlarında seninle yanmak isterdim.

Ve biliyorum… bir gün cennetin kapısında karşılaşacak ruhlarımız.
Zamanın bile silemediği bir hikâyenin iki koru gibi duracağız orada.
Senin gözlerinde evvel zamanın sessizliği olacak,
benim kalbimde hâlâ o ilk yangının sızısı…
İki ruh, iki ateş, iki yemin gibi buluşacağız o kapıda.

Senin elinde incir ve üzüm…
Benim dilimde vuslatın tadı.
Göğsün, cennetimin bağıydı;
orada dinlenirdi kalbim, orada bulurdu huzurunu.
Ve ben sana sevdalıydım…
Öyle sessiz, öyle derin, öyle çaresiz...

@dsız..
@Suskun
01 Kasım 2025