Birçok insanlar vardı karşımda,
Hepsine sen dediğim,
Sonra; o kimseler arasında bir ben vardım tek başıma,
Ağaçlara bakıyordum herkes gibi,
Yaprakları sararıp da düşmeye yeltenen.
Akşamlar hep yıldızlerı bekler,
Çıksın diye,
Benim de baktığım,
Toprak vardı, dökülenleri toplayan,
Bir eli vardı sonbahar denen,
Herkesin baktığı yerler vardı karşımda,
Hep aynı şeyleri yapıyorduk bakarak
Ama onlara sen diyordum ben,
Bilmeden..
Neden?
Ben kimdim,
Nereden gelmiştim,
Nereye gidiyordum,
Ayrılıklar diyarına mı diyordum?
Sen dediklerim hepsi birden bana;
Sen dediler,
Nereye böyle dediler.
Halbu ki ben sen değildim
Bendim.
Birden düşündüğümü anladım tenha bir yerde,
İçimde sen dediğim biri vardı,
İçimi yakan,
O ateş değildi, peki neydi sence?
İnanır mısınız o da bendi.
Ona artık; sen diyemedim ben dedim,
Ben.
27.11.2014
Bedri Tahir AdaklıKayıt Tarihi : 27.11.2014 12:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
selam ve muhabbetlerimle
kutluyorum üstadım.
Rasyonalite,mantık ve gündelik yaşam...Bu nirengiler üzerine oturan bir şiir.
İç konuşmaların şiire kattıkları çok açık.Kendi gerçeğini dışa vuran bir İç Ses...
Ne demek istediğini çok iyi bilen bir şiir görgüsü...
Tebrikler Sayın ADAKLI.
Bakıp 'sen' dediklerimin, bana 'sen' deyişlerinin tümüdür o...
İnsanlar, ağaçlar, yıldızlar, toprak, sonbahar...Hepsi...
Tümü, içi yakan bir ateş olmuşsa, hepsi vahdette 'ben' olmuş demektir...
Çözülmesi için, yaşanması gereken bir bilmece gibi....
Kutluyorum Bedri bey,
teşekkürle, saygıyla ve sevgiyle efendim,
Ünal Beşkese
TÜM YORUMLAR (12)