Ben Sana Kendimi Sustum Zehra

Dinmiş adımlarla geçme üstümden
Yol ver, izsiz kalayım gülüşlerimle gözlerinde
Dizlerine konmuş o yaşlı titremeyi bir kenara bırak
Ve yaşınla savur gençlik nöbetlerini
Ben sana hep kendimi sustum Zehra
Ve incinmiş bir varışla kaldım, baktığın o aynaların arkasında...

Rüzgarsız değildir hiçbir uçurum
Ve bilirsin ki
Uçurumlar karanlıkları besler içinde
Sessiz martı çığlıkları ve sırtında bembeyaz düşleriyle bir deniz
Gözlerini yutmak istiyor sırılsıklam haliyle
Ve ellerini istiyor isli soğuklardan kurtarmak istercesine
Ben sana hep kendimi sustum Zehra
Ve incinmiş bir bakışla kaldım,döndüğün o duvarların ardında...

Sessiz kalmak,sözleri demlemektir kimi zaman
Ve binbir renkte kelime büyütmektir avuçlarda
Peki sen kaç asırlık susmuştun da bana
Tümcesiz kaldım! ?
Kanamasız değil artık hiçbir beklemek
Ve seni sevmek öldürülesi bir hayatın ilk intiharı demek
Sinsi bir duruşu vardı kirpiklerinin
Gözlerine ‘ağlamak’ kala örtüyordu bütün güzelliğini
Sözlerini konuşmak kala biçiyordun akılsızca
Ben sana hep kendimi sustum Zehra
Ve incinmiş bir bakışla kaldım,yürüdüğün o kaldırımların altında...

Gözlerinle çiğnemiş olsan da gece ayazlarını
Beni soğutamazsın çehrenin incesinden
Ve kirpiklerine ördüğün o masallarla uyutamazsın sensiz kalan yanlarımı
Kırılma noktasından geçen her bir zerrem
Adımlarınla ufalanıyor
Ve sen bensizlikten bi haber geçiyorsun hayatın bir yerinden
Öyle mukaddes
Ve öyle derinden
Ben sana hep kendimi sustum Zehra
Ve incinmiş bir bakışla kaldım,bak/a/madığın o suretimin yalnızlığında...

Kesik ellerimle, kan müftülerine bulanmış çiçek bahçeleri açtırdım sana
Öyle biz ki bütün an yordamları
Ve öyle sen ki hayatımın en güzel ücraları
Biliyorum
Yorgunsun ben kadar
Görüyorum
Ağlıyorsun tuzlu bir su mahateriyle
İçine dökülen bütün karanlıkları
Neden sonra gözlerin içiyor
Ve karanlık bakıyorsun bütün herkese
Sen en çok sevmeyi bilirsin
En çok beklemeyi
Sen en çok sevmeyi bilirsin
Ve uğruna ölecek kadar çabuk çekmezsin elini eteğini
Sabrına hayran bırakırsın bütün yürekleri
Ve seni konuşur bütün aşk bezgini ömürler
Ben sana hep kendimi sustum Zehra
Ve incinmiş bir bakışla kaldım,sustuğun bütün vakitlerin suskunluğunda...

Ömründe biriken bütün acı düğünlerine inat
Sevgimle yıkamak isterdim duru gülüşünü
Yüreğinde biriken bütün keder düğümlerine inat
Ömrümle çözmek isterdim bakışlarındaki örtüyü
Sesinde biriken sessizliklere inat
Gülüşümle öpmek isterdim ağlayan yüzünü...
Ben sana hep kendimi sustum Zehra
Leyla’l etme bendeki seni...