Ben Şairim Yarenler Şiiri - Halil Çimen

Ben hiç su içmedim şadırvanlardan
Ne İsa’yla ne Musa’yla
Haç da çıkarmadım günah da çıkarmadım
Kandillerde ağladım kadersizliğime

Sevdanın altın çığlıkları düştükçe yüreğime
Yumrukladım döşümdeki kara sevdaları
Ben ayrılığın yürek yarasını taşıdım
Kalbe saplanan bir Çerkez kaması gibi
Ben şairim yarenler

Gecelerim kafiyelere tutsak
Gündüzlerim hecelere gebe
Ben sevdanın yürek yarasını yaşadım
Kara sevdalar terk etse de beni
Hep karası kaldı anlımda
Uzak doğunun çıkmaz mürekkebi gibi
Ben şairim yarenler

Ne kadar yaşadım nereye kadar yaşadım
Orasını bilemem
Yaşamak bir soluktan ibaretse
Yaşadık işte
İhanetler zincirinde yaşadım ben
Benim sevdalarımın ömrü kısa oldu
Sevsem de korkarak sevdim
Onun için ağız dolusu gülmedim ben
Timsahların göz yaşlarına güldüm
Basmadım yılanların kuyruğuna
Engereklerin başlarını okşayarak yaşadım,
Ben şairim yarenler

alda koy yüreğimi sevda masasına
gör bak nasıl çırpınıyor
güvercin yavrusu gibi
tusunami gibi geliyor gönül dalgalarım
cemre rüzgarları gibi esiyor
yangınlar içerimde
kıyametler kopuyor gönül tünelimde
ben sevdikce öldüm
öldükce sevdim
zaman kırıntıları arıyorum parke taşlarında
ben şairim yaranlar

Bu hayat denilen rüyanın
Neresinde uyanırız bilinmez
Savurur ayrılık rüzgarları
Bir düşün uzayına
Zamana kelepçe vururum
Yedi kat yerin altında

Gel sen de gel
Sen de alışırsın
İhanetler zincirinde yaşamaya
Benim dergahımda öğrenirsin
Bir sabretmeyi
Bir de karşılıksız sevmeyi
Ben şairim yarenler