Ben Oynamıyorum Şiiri - Kamil Çolak

Çekilmez hayat, çocuk olursun
Dersin ben oynamıyorum
Sonra başlar yeniden iç çekmeler
Bebek gibi tutunmak istersin
Sıralanır ardınca, sevmeler, aşklar, ihanetler
Yorulursun gözlerin gider...

Beklersin onu, gelsin istersin
Buket buket çiçeklerle
Şöyle sarıp kollarına,
Doyasıya öpmek istersin
Bazen çıkagelir, su gibi yumuşak
Bazense taşlar gibi sert ve soğuk
İşte dersin ben oynamıyorum

Cesursunuz çünkü şairsiniz,
Hayatın ortasına mısralar yazan,
Çocuksunuz
Oyun bozancılık yapan,
Ve de oyuncakçısınız
Kuklalar ve maskeler satan
Tekrar dolar taşarsınız
Ve dersiniz yine ben oynamıyorum

“Zeytin ağacı
Söğüt gölgesi
Gemiden toprağa uzanan eller”
Eskileşen yeni aynalar, yenileşen eski aynalar
İstersin, birer birer şekillensin hayaller
Düşersin bir dare,
git, kal; gitmek bir tutkudur
bilinmez bir ölümü evetler
şimdi dersiniz ben oynamıyorum
07-03-2003