İnsan kendine ölümü hiç, ama hiç konduramıyor.
İnanılır gibi olmasa da,
Bir gün ben de öleceğim.
Ben ölürsem,
Benim için taziyeler kurulmasın.
Kimse, ama hiç kimse benim için yas tutmasın.
Beni seven ya evinin bahçesine bir gül diksin,
Ya da bir dağa, bir ormana,
Herhangi bir yere bir ağaç diksin.
Beni çok sevene gelince,
Hele bir de gücü yerindeyse,
Bir orman kursun.
Her baharda güller kokarken,
Ben o kokularda yayılacak,
Ve dikilen her ağacın gölgesinde olacağım.
Beni hatırlayan;
Güzel kokan rengârenk çiçekler diksin,
Benim için bir şeyler okusun.
İyi şeyler.
Kayıt Tarihi : 25.4.2012 16:14:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Süleyman Daşdağ](https://www.antoloji.com/i/siir/2012/04/25/ben-olursem-21.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!