Ben o kalbe imzamı attım (9)

Ben o kalbe imzamı attım (9)

Ben o kalbe imzamı attım,
ve bilirim sevgilim,
bu imza ne susar, ne tükenir,
yalnızca çoğalır,
yalnızca akar,
yalnızca devinir.

Bir gün İzmir’in sokaklarında
bir çocuk top oynayacak,
ve topun çarpışında bizim imzamız yankılanacak.
Bir gün Datça’da bir balıkçı ağ atacak,
denizden çıkan her balık
bizim imzamızın parıltısını taşıyacak.
Bir gün Bodrum’da bir şair kâğıt açacak,
kalemine düşen her kelime
bizim imzamızın gölgesini taşıyacak.

Ey sevgilim,
benim sana yazdığım bu söz
yalnızca bir kez söylenmiş değildir.
Her tekrarında yeniden doğar,
her dudakta yeniden can bulur.
Bir köylü türkü söylerken,
bir genç gitar çalarken,
bir kadın çocuğunu ninnilerle uyuturken
bizim imzamız oradadır.

Ben o kalbe imzamı attım,
ve bu imza bir su gibi aktı.
Köylerden şehirlere,
şehirlerden meydanlara,
meydanlardan denizlere,
denizlerden göklere.
Her damla bir kez daha çoğaldı,
her gökkuşağına yeni bir renk kattı.

Ey sevgilim,
biter mi hiç?
Ne aşk biter,
ne söz biter,
ne imza silinir.
Çünkü dünya döndükçe
bizim sözümüz de döner.
Bir rüzgâr olur,
bir yaprak olur,
bir kahkaha olur,
bir bakış olur.

Ben o kalbe imzamı attım,
ve bilirim:
bu imza kuşların göç yolunda da yazılı,
zeytin ağaçlarının köklerinde de,
kırlangıçların kanat çırpışında da.
Her bahar geldiğinde
bir kez daha filizlenir.
Her yaz geldiğinde
bir kez daha tuzla parlar.
Her sonbaharda
bir kez daha yapraklara düşer.
Her kışta
bir kez daha soba başında ısınır.

Ey sevgilim,
ben seni sevdim
ve bu sevda hiçbir takvimde bitmedi.
Çünkü ben o kalbe imzamı attım,
ve bu imza
sadece bir anın değil,
sonsuzca süren yaşamın kendisi oldu.
Hüseyin Erdinç