Ben miyim Bu Ölen? Şiiri - Hümeyra Yılmaz

Kırmızı savaşlar ekili toprağımda
yeşeren öfkeme korkuluk yapıyorum
alnımı boydan boya çizen sevdanı

Savaş sonrası
ölüm kokan bir koğuşta
tıka basa aç
ve sırt üstü yatıyor yalnızlığım

Soruyorum
kalbimde bıraktığın izleri de
sığdırabilir misin kılıcının kınına
yoksa
arkana bakmadan gider misin
yanı başından ayırmadığın uzak diyarlara...

Katı bir merhem gibi
sürsem bulaşmaz tenime tenin.
Etimde
dumanı üstünde bir özlem kanarken
yarama tuz basıyor kasık sancılarım...
Senin yatağın gül kokarken
meçhul bebelerin ırzına geçiyor akbabalar.
Ya uyu
kana bulanmadan kirpiklerin
yada
düşür gözünde büyüttüğün inci tanelerini

Soyundum bütün yaralı gölgeleri...
alnıma dayadığın kıskanç namlunun kollarında
üşümüyor değilim

Kurşun oluyor suskunluğun
sen vuruyorsun
ölüm ellerimde tir tir titriyor.

Yırtıyorum göğü
paramparça oluyor bulutlar

Acıyor
kursağımdaki taze fesleğen kokusuna yapışıp kalan ciğerim
Acıyor
yeşile boyadığın mevsimlerim...
Bir tek sen acımıyorsun
Bir tek sen...

Siz yakın diyorum...
yarin yerine siz yakın beni
yangınlar kızıyor...

Tüketiyorum sorguları
bir tek
eskimiş adın kalıyor geriye

Sol yanımda yatan soğuk şaha kalkıyor
ve sana kurduğum
bütün cümlelerim devriliyor

Ayaklarımın altında ki kahır parçalarına bastıkça
yüreğim pul pul dökülüyor

Anlamıyorum!

Düşlerimde seni melekler gibi yaşatıyorken
şimdi ben miyim bu ölen?