Ben Kimim Şiiri - Güven Tekin

Ne şairim ne ozan, kendi halinde sessiz biriyim.
Dilim susar, kalemim konuşur.
Ben şiirin baş harfiyim bu hayatta;
Yazılmamış dertlerim, hayallerim var.

Suskunluğum ve çaresizliklerim var.
Ben hayatta şiir yazamam.
Şiir gibiyim, kimse kalemine almadı beni.
Şimdi gidiyormuş, gitsin;
Yalanları ve sahte sevgisiyle.

Alsın gitsin bu kahrolası hayatımdan.
Ben şiirin baş harfiyim bu hayatta.
Bazen sofrada ekmek,
Bazen dağlardan akan suyum,
İçmesini bilene şarabım.

"Seviyorum" diye kandırdılar yüreğimi.
Şimdi yemeklerde tuzum ben,
Tat veren ama görünmeyen.
Ben şiirin baş harfiyim bu hayatta.

İmla kurallarını bilmeyen,
Kendime özgü toprağım bu hayatta.
Bazen sevda ateşi yüreklerde,
Gündüzleri güneşim dünyada,
Geceleri ayım yeryüzünde.

Ben şiirin baş harfiyim bu hayatta.
Lale bahçelerinde papatyayım,
Yüreğine kilit vurulmuş bir serçeyim.
Ben havayım, soluduğun nefesim ciğerlerinde.
Sırtım yaralı, biraz da kambur.

Dostlarından yara almış ceylanım benim.
Ben şiir gibiyimdir ormanlarda,
Dikenleri batan bir gülümdür.
Ben mezar taşıyım isimsiz sevgilerin,
Yüreklerde de hüsranım, bedenlerde de.
Ben sevdayım yüreğinde.

Ben şiirin ta kendisiyim, kaleme alınmamış.
Ben aşığım, Yunus'a Allah'a giden yola.
Ben sevda kuşuyum yüreklerde.
Şiir gibiydim, okuyamadı kimse beni.
Şimdi dilim lal, kalemim sessiz...