Ben kendime lazımım... Şiiri - Murat Ülkü

Önce başkaları, Sonra sen ile büyüdüm,
Hep sonraya kaldım, hatta bazen sonraya bile kalamadım,
Önce sevdiklerimin acısını sardım,
Fakat kendi Kendine iyileşen yaralarımın kabuğunu bile kavlatamadım.
İnsan kendini sevmeyince hep başkalarına muhtaç kalıyor.
Hep birilerinin sevgisine, ilgisine, varlığına tutunarak yaşıyor.
Geçte olsa anladım ki insan kendini sevmezse,
Başkası ne kadar severse sevsin,
Hiç kimsenin sevgisi sevgisi asla ona yetmiyor...

Yanıldım, yenildim, darıldım, kırıldım, kandırıldım
Lakin yine de atamadım gönlümden.
Kalbimi yastık ettim sevdiğim herkese,
Buyur ettim kim rahat etmek isterse.
Ama ben hep sert yerlerde yattım.
Kimse beni duymadı ama ben herkesi dinledim.
Kimse üzülmesin diye kendimi heba ettim,
Kimse benden gitmesin diye ben kendimden gittim.
Şimdi geriye dönüp baktığımda gördüm ki,
Ben kendi hikâyem de figüran olmuşum,
Ve başroller hep sevdiklerimin olmuş....

Hep bir yerlerde eksik, birilerin de yarım kalmışım.
Geçte olsa artık sarılmalıyım kendime,
Kalbim değil kemiklerim ağrısın.
Başkalarına yaslanarak dinlenemiyor insan.
Dirilerin ölülerden daha çabuk çürüdüğü bu zamanda
En çok kendime lazımım,
Etrafım da beni ayakta tutmak yerine
Üstüme basarak yükselmeyi tercih eden insanlarla dolu...

Yıldızların bile kalbimi bıraktığı boşluklardan yoruldum.
Ama yine de “Ya sabır” diyerek uyuduğum geceleri ve “Çok şükür” diyerek uyandığım sabahları seviyorum.
Çünkü artık biliyorum; hayat, sayılardan ibaret değil.
Ne kaç yaşında olduğun ne kaç gün yaşadığın ne de kaç insan tanıdığın önemli
Yaşadığın anlar seni sen yapıyor.
Ve anladım ki ne mutluluk sonsuz ne de acı...

Gülümsediğim kadar sanıyorlar beni
Ama içimde kaç fırtına koptuğunu kimse görmüyor.
Gülllerimi kurutup neden büyümediler diye sormaya hakkı yok kimsenin.
Sulamak gerekirdi, ilgi gerekirdi.
Ama su vermeden gül gonca tomurcuk beklemek,
Sevgisiz sadakat istemek gibidir...
Hiçbir şey vermeden her şey isteyemezsin...

Bu kez kimse için değil, sadece kendim için yazıyorum.
İnsan bazen kendini kaybetmeden bulamıyormuş.
Ve öğrenemiyormuş yürümeyi düşüp kalkmadan,
Yüzmeyi denize dalmadan...
Ben de öyle öğrendim.
Kayboldum, arandım, kendime dönmek istedim
Ama hep yanlış kapıları çaldım.
Başka ellerde kendimi aradım,
Kendime gitmek için hep başka yollar seçtim.
Oysa en kısa yol hep içimdeymiş
Ama ben en uzak olanı seçmişim.
Meğer insan en çok kendine dönmeyi unutuyormuş...

Bazen kaybetmek kazanmaktır.
Bazen gidenin gitmesi senin kalmandır.
Ve bazen en güzel başlangıçlar en acı sonlardan doğar...
O yüzden, bu kez kendime dönüyorum.
Bu kez başkalarını değil, kendimi anlamaya çalışıyorum.
Çünkü ben, en çok kendime lazımım.
Ve bu kez en güzel hikâyeyi başkalarına değil kendime yazacağım....