Ben Kendim Şiiri - Ayhan Sarıoğlu

Ben, kendim:

Doğduğumuz anda ölmeye başlıyoruz aslın da, yaşamın anlamı neydi diye düşünmeye başladığımızda:
Peki, nedir sözcüklere imgelerle anlam yükleyerek şiiri güçlü kılan sır? Gerçekle yüzleşmek mi, yoksa gerçeği algılayarak ondan kaçışlarımız mı?
Yoksa gerçeklerimiz ve insanlığın gelişimi doğrultusunda yaşamı algılayarak dünyayı değiştirme isteğimizden mi kaynaklanmaktadır?
Evren zaman ve mekân kavramlarının yittiği yerde şairin kendini bulma çabasında sözcüklerin kavram karışıklığı içerisinde kendini bulma ve tamlama anlayışından mı kaynaklanmaktadır?
Şair bütün zaman kavramlarını çözebilen anahtarı dil bilim kuralları ve yürekte saklı olup temel içgüdülerinde değiştirme isteği güçlü olan kişidir, imgelerse o anahtarı kullanma kılavuzundan başka bir şey değildir:
İmge, somut olan kavramları, soyutlaştırarak, soyut olan kavramları da, somutlaştırarak yeni bir kavram yaratmaktan geçer…

Şiir dilin en üst düzeyde kullanılış biçimidir, bu yüzden tanrısaldır:
Tümce şiirin temel yapı taşlarında birini oluşturur, sözcüklerin anlam karşılığı kendinle ve dinleyenlerde yankı buldukça içindeki ses uyumuyla bir ritmin notaları gibi, dizelerin omurgasını meydana getirirler.
Birinci derece matematiksel olmakla beraber ses getirmede birer öznedirler
Yazılmış şiir yazılmamış şiir iki farklı kategori oluşturur, işte şiirsellik burada başlar, bir tablodan alınan estetik haz, bir bakış, masumiyet kokan bir yüzdeki görsellik bir başka yazılmamış şiiri anlattığı için, sanat eseridir. Özündeki estetik yansımanın günlük konuşma dilinde şiirsellik geçtiği içindendir.
İşte bu yüzden sözcüğün fonksiyonel olduğunu şiirin bölünmez yapı taşlarından birini oluşturduğu ve bütün sanat dallarındaki estetiğin de öznel olarak kesişme noktalarında imge duruyor önümüzde…
Ve ben kendim, yaşamın nirengi noktalarında imgeyi kılavuz edinerek kendime, sivri (s) uçlu kalemimle yazmaya başladığımdan çevre ve zaman kavramını algılamaya çalışarak karanlığı delen bakışlarımla doğduğumdan beri…

Göç çocuklarıydık, yaban topraklar da Alman ekmeği kapısında, Bursa’da doğduğum söylense de nüfus kaydımda Zonguldak yazar. Babamı hiç görmedim, yirmi sekiz yaşına kadar…
Annem Bursalıdır güzelmiş bir zamanlar, genellikle güzeldir bizde kadınlar.
Bir başkasın baba bildim sevgi ve emek kokan elleriyle sevgi ve şefkat bakışlarında,1960’ lardan sonra babam Almanya işçi olarak çalışmaya gitmiş sonrada bizi yanına aldırdı hayal meyal hatırladığım içimde ki anılar sarkacından.
Orada ilk okula almanca okumak üzere gönderildim, ve bir kardeş daha dünyaya merhaba derken çalışamaz olmuş doğum sonrası ve orada çalışmayanı istemezmişler, çaresiz annem kardeşlerim ve ben geri dönüp ufak bir ev alabilmişiz…

Eğitimim aralıklarla sürdü ve hep çalışmak zorunda kaldım, matbaa çıraklığı yaptım ve dokumacılık yaptım pamuğu ve ipeği dokudum hanımların narin bedenlerini sarsın diye, makine dişlileri arasında artı değerle tanışarak günde 14 saat kadar sendikasız ve sigortasız çalıştırılarak yaşamın deneklerinden geçtim:

Sürekli çelişkiler kitabının sayfaları arasında okuyarak üretim araçlarının gelişme süreç içinde ışıklı bir ırmak gibi bilinçli adımlarla yol aldık işçi adımlarımızla meydanlara.
Ve meydanlar yetmedi bizim kalabalıklarımıza ve 12 Eylül’’ o kara zamanlarının içinden geçerken,ve141ve142 ile iliştirdiler Partili yaftasını yakamıza taktığımız anlar sözün bittiği yerlerdi, ben de gelecek kuşaklara deneyim aktarmak ve yazma isteği, dilim döndüğünce,sonradan anlatımlarımla,Mimar Sinan Üniversitesi izleyici öğrencisi de oldum, milletvekili adayı da,kısacası her insan bir kapıdır ve ayrı dünyalara açılır,yazdıklarım dünya güzeli insan ilişkilerimden birer portföydür şifrelenmiş şiirlerden kısacası, yarım asırlık bir yolu, işte böyle yumruğumla devirdim kendi ömrümden…

AYHAN SARIOĞLU

02 07 2007