Ben karanfil,sen...(3)

Kışın bittiğinin narin habercisi kardelen gibi,küçük bir haber ilişti gözüme önce...

Nedenini o an kavrayamadığım bir ilgiyle,
nasıl olduğunu anlamadan ve neye işaret ettiğini bilmeden,
hiç adetim olmadığı halde baktığım sahifede,
o küçük haber farkında olmadan işledi beynime.
çiçek bahçesindeki boynu bükük gülü fark eden Â'mâ misali incelemiştim o haberi.

bilmiyordum o gülün benim şifam olduğunu.
beni avlayanın sen olduğunu zannediyordum seninle dolu olduğum günlerde...

şimdi anlıyorumki; sen,sadece avcının tuzağıymışsın.asıl avcı O'ymuş...

işte o günlerde senin rüzgarın esmeye başladı.

yeniden yangınlara düşen yüreğimin sığındığı bir liman olmuştun.
Ama hala seni târif edemiyor,ADININ TELAFFUZU LİSANIMDAN DÖKÜLMÜYORDU.
hissediyor, ama hissimi canlandıramıyor,şekillendiremiyordum...
o yaz, hayatımın dönüm noktası oldu. yeni bir temel atıldı...
hissiyattan parçalanma raddesine gelen ruhum,
gecelerden vefa uman göz pınarlarım isyana bayrak açacakken,
yeniden bir çile yumağı halinde sardığım günler sonucunda,
şefkat ve vefanın cisimleştiği,
ete kemiğe büründüğü babacığım son noktayı koydu...

derken bir şimşek çaktı karanlığın üstüne ve bir yıldırım parçaladı karamsarlığımı.

daima iftihar ettiğim babacığımla,
yıllarca devam eden yol arkadaşlığına ilk adımı attık.

yüreğimin sessiz ama derin bir köşesinden
sadece benim ve rabbimin duyduğu bir çığlık yükseldi:'BULDUM,BULDUM.'
hayalimi buldum,kendimi buldum...
işte o zaman aklıma düştü senin ismin.
gönlümdeki buz dağlarını seninle erittik,
karar sadaka taşlarının yanında ilan edildi...
korku ve endişelerim bitmiş yerini heyecan doldurmaya başlamıştı...

artık SEN vardın.....