Ben Karanfil,Sen; ...(2)

geleceği görememe,kestirememe endişesi,çevremde ki insanların mu'tad hayatının
dışına çıkma arzusu,en mutlu anlarım olankitaplarımla geçirdiğim zamanları kaybetme
korkusu ile müthiş bir buhran yaşadım çocuk halimle...

yaşadığım her günün olanca ağırlığıyla üstüme çöktüğünü hissediyor,gün doğunca 'nasıl akşam edeceğim' diye,gece olunca da ' bir gün daha bitti ' diye ağlıyordum...

sen ise hala yoktun...

'çocukken gün battı mı bir köşede ağlardım.'(N.F.K)
şairin anlattığı sanki bendim.

kapalı mekanlara sığamıyor,içimden dışıma dönemiyordum...
nereye gidersem gideyim gönül darlığım geçmiyor ve ben kör bir kuyuya düşmüşçesine çırpınıyordum...

ve sen hala yoktun...

sessiz çığlıklarla geçirdiğim gündüzün sonunda gece sebepsiz korkularla
kalkıyor,uykuyu yitirmiş halde sabahlıyordum..

sen ey büyük hayalim,sen o zaman sen henüz yoktun...
daha düşmemiştin aklıma.

bu şekilde geçirdiğim aylar sonunda ufukta bir ışık gördüm... bu ışık yeni bir
bulutlar çözülüyor,duman kalkıyor,yavaş yavaş önümü görmeye başlıyordum..

artık geceler boyu çektiğim sancılar sona eriyordu.lakin geçirdiğim sancılı ayların yıkımı üzerimde derin bir etki bıraktı:içine kapanık biri olmuştum.

aynalarda boşluk gördüğüm o günler de de sen yoktun...

artık adımlarını hissetmeye başlamıştım...

sen benim için,tatlı bir meltem gibi yüreğime dokunduğun güne kadar,
eskide kalmış,görmediğim sıcak bir maziydin...

hayalim ve istikbalim olacağın günün gelmesine az kalmıştı...sen
sıcak tebessümler gönderiyordun uzaktan,ama henüz benim haberim yoktu...