Ben Kadınım Ben Anneyim

Ben kadınım! Ne şiir ne gül, nede akşam güneşiyim
Sanıldığı gibi, evreni
Kanatlarının arasına alan
O melek hiç değilim
Kadını
Acımasızca, cahilce suçlayanlar
Horlayanlar duysun
Beni
Bende bir insanım
Kimsenin ne malı, ne tarlası
Nede eşyasıyım
Güzellik silahım olan
Ne makyajım, ne gözyaşım
Nede sanıldığı gibi dişiliğimdir
Benim, tek güzellik silahım olan
Taşıdığım sevgi dolu yüreğimdir
İsmimi ne rüzgâra, ne suya
Nede yıldızlara yazın
Ben ne “nur”, ben nede “ay” parçasıyım
Benim için, ne günahsız papatyaları, nede gül koparın

Ey beyler! Aşkı dudağımda, aşkı bedenimde aramayın
Aşk yalnız sevgim, yalnız yüreğimdir
Sandığınız gibi
Cennete
Binlerce hurilerle beraber
Sevapların mükâfatı olarak
Erkeklere sunulan
Cinsel obje
Sayılan
Ne yazılmış nede yazılacak
Romanlara kahraman olan
Ben değilim
Köylerde taş, toprak arasında
Acılarla
Şehir varoşlarında
Erkek kardeşiyle, yoksulluk içinde büyüyen
Gecenin karanlığından doğacak güneşi bekleyen kadınım

Ahlak şövalyelerin “saçlarını, kaşlarını namus” saydıkları
O “Eksik etektir, aklı ermez” dedikleri bensem
Ben
Hem kadın gibi kadın
Hem de anneyim
Onların
Sanıldığı gibi
"Eteğini uzun
Dilini kısa tutmak" değildir
Kadın olmak
Toplumda
Muteberlik varsa eğer
Ben de en az herkes kadar muteberim

Tarlada tırmık çeken, fabrikada balya taşıyanım
Namus ne apış arasında, nede giyim-kuşamımdır
Eğer “Namus belasına” ölüme gidilecekse
Gelin
Hep beraber gidelim
Ya da gelin hayata, yaşama kendimiz hep beraber katalım

Mehmet Çobanoğlu
15.07.2020
İstanbul