Ben İnsanlığım Şiiri - Safet Kuramaz

Kainatın her köşesinde
Beni yaşatan kalp var döşünde!
İnsanlığımı özlüyor,
Huzurumu gözlüyor,
Bende iyi olmalıyım diyor özünde…

Bayrak yarışı,
Eğim artıkça artar akışı,
Heyacana ortak olur bakışı,
Bana benzeyen insanlarla!

Muhammed’i dinler,
Zikir ettikçe insanlığı inler!
Dışarıda başka bir dünya olmasın diye
Dua ettikçe acıyla kıvranır canlar…

Kalp aynı
Dışında neyle doyduysa taşıyamaz yükünü kağnı…
Ben Mehmetçik; tek başına vatanına divane!
Oysa şehirde;
İnsanlığı yok eden bir virüs deli fişek!
Bırak vatanı korumayı ihanet eder kendi tenine
Yaşamaya dair yok tek dilek,
Berzah olur kapandıkça ağı…

İşte bu biçareler anlık bile olsa beni görür uyandığında:
Kalbi olurum sarar pişmanlık,
Nerede der bir zaman tanıdığım insanlık…
Yüzünü yıkayıp kuşandığında,
Kapıdan dışarıda kendi ürettiği başlar bataklık
Unutur beni…

Ben insanlık,
Terk etmem caninin bile kalbini!