Ben İnsanım Be Hayat Şiiri - Hasan Taş 3

Şu deniz ki gözümü dağlar serinliği.
Yarimi aldı benden buz gibi kesildim kaldım.
Taptaze bir ben vardım hoyratça paçavra kalmış bir ben kaldım.
Kaldım öylece sadece bakakaldım elimden düşürürken seni.
Kör olasın zalim felek nasıl gördün bizi tuz buz kaldık, eridik, söndük be...

Aldın onu bir şey demeden bir özür bile dilemeden aldın.
Ağlayışlarım geldi aklıma bir şey demeden kimseye sessizce çığlık gibi ağlayışlarım.
Deniz suyunu gözyaşlarımdan alır tuzu acımdır suyu acınacak halim.
Ölmeden boğuldu benliğim sensizliğimde öldüğümden gayrı.
Ben insanım be hayat, yaşamaya çalıştığımız dünyada bir gülücük vermediğin ben.
Ben ben olalı hiç sen olamadık cümleleri devrikleşti, hatta öyle büyüdü ki devleşti olamadığımız...

Zalim hayat, pervasız sevgili, sonu olamayacak mutsuzluk.
Her şey bu kadar mı hayat? Bir renk misin? Göremediğim renksizlikte.
Gözlerim siyahtan gayrısını görmez, bu kadar mı soluksun, soluksuz baktığım resimlerinde.
Kör olası kör! görememezlik, görenlerin baktığı boşlukta renkliyi gören gönüllere...