Ben İnsanım Şiiri - Ömer Yalçın 3

Ben üzerine beton düşenim.
Tanınmaz halde ezik bedenim.
Tersanede kolu kopan, cansız yatanım.
Sel sularında ciğerlerine toprak dolanım.
Böyle yazılmış alın yazım.
Pamukta sivrisinek akınına uğrayan kızım.
Madende gazdan boğulanım.
Işıksız mahzenlerde benzi solanım.
Yol kenarına atılmış sahipsiz olanım.
İnşaat ustasıyım.
En yüksekten düşerek ölüme atlayanım.
Kara kışta kalarak tipide savrulanım.
Derin uykusunda göçükte kalanım.
Deniz dibinde vurgunlardayım.
Kara kömür içinde çukurlardayım.
Tren raylarındaki ölü çocuğum.
Uçak kazasındaki tanınmayan yolcuyum.
Ortadoğu'da mayında patladı bedenim.
Yemen'de çöl ortasında açlık çekenim.
Açlıktan ölüme gidenim.
Yüzme bilmez çımayım.
Deli dalgalarda boğulanım.
Zafer şarkıları söylerken arkadan vurulanım.
Kuzeyde, güneyde, batıda, şarkta
mayında kopan bacağım.
Yangınlar da ben yanarım.
Her salgında sıradayım.
Bebeklerin gözünde yaş damlasıyım.
Ben ölenim, ölen benim
Zalime, haine,puşta uğursuza karşı isyanım.
Yedi iklim dört köşede, ben insanım.

Ömer Yalçın
17/11/2020**********************