Ben İnsanım Şiiri - Adem Uysal

Filozof aklı işte,
Ara sıra saçmalıyor.
İnsan, konuşan hayvan diyor,
Hızını alamıyor,
Düşünen hayvan.
Bunu diyen, bir insan,
Emin değil soyundan.
Papağan konuşuyor,
Hindi düşünüyor diye,
Olmaz ki insan.
İkisi de hayvan,
Kafalar karışır bir yandan.
Adama, hayvan diyorsun,
Kızıyor, bağırıp çağırıyor, küplere biniyor.
Koçum diyorsun, sırıtıp yılışıyor,
Aslanım diyorsun,
Kızmıyor, bağırıp çağırmıyor.
Tam tersine, hoşuna gidiyor.
Peki, koç ile aslan, hayvan değil mi?
İnsan insandır, hayvan da hayvan.
Adam zevk alıyorsa, hayvan gibi yaşamaktan,
Farketmez o zaman.
İnsan olmuş, ya da hayvan.
Şimdi, gel de sen dayan,
Söylüyorum, o zaman.
Koçum benim, aslanım,
Kınalı kekliğim, yavru ceylanım.
Seni bilmem, ama ben insanım.