Ben insanım Şiiri - Fevzi Kök

ben
insanım

doğayla başlar
mücadelem
soğukla /boğuştum
açlıkla

yem olmadım
yırtıcı hayvanlara
tüketmedim soyumu
emeğimi sel aldı
bent yaptım
yıldırımdan korktum
güneşten aydan
engin denizlere baktığımda
ödüm patlardı
korktuğum herşeyi
tanrı sandım

piramitlerle göğe yükseldim
aradığım gök tanrısıydı
kendim yaptım tanrılarımı
çamurdan/ağaçtan/taştan

sonradan
turustik eşya oldular
tezgahlarda
dokunsaydınız
hepinizi öldürürdüm
inandığım zamanlarda
en zayıf yanım
korkak oluşum
ben ınsanım

ama
insandan korkmadım
zalimlerden
enal hak dedi Hallacı Mansur

derimi yüzdüler Nesimi'yim

onuruma toprağıma emeğime
sakın dokunmayın
sakın ha
kula kulluk etmem
kölesin dediler
Spartaküs oldum

bilime sarıldım
öldürdüler
çağımın yobazları
(gölge etme başka ihsan istemem)
Bruno'yum yaktılar

Şeyh Bedrettin torunuyum
eriş ya pirim dedim
başımı ayırdılar vucumdan
Torlak Kemal'im

nasıl unuturum
Börklüce mustafayı
son sözümü sorduğunda cellat
yüzüne tükürdüm

Patrick lumumba'yım Afrika'da
kara derili
Mandela'yım özgürlüğüm elimde
Che Guevara
dünyanın her yerinde
ben insanım

yedi düveli kovaladım Anadoluda
kazma kürekle dirgenle

küçük sandılar boyumu
vietnam'da
dize getirdim emperyalizmi

sırayla

japonya'yı
fransa'yı
amerika'yı

seversem Mecnun olurum
çölde
dağları delerim
Ferhat'ım
Veysel'im
toprak kokarım şiirlerde
Pir Sultan'ım
isyanım
sazı elinde

ben insanım

Arab'ım
Irak'ta Ebu Garip'te
müslümanım

Kürdüm
gaz soludum Halepçe'de

kıyamet kopsa
tükenmez soyum
direnmediğim çağ
yer var mı dünyada

ben insanım

insan