Ben Hiç Güneş Görmedim Şiiri - İdris Köksal

Mehtabı şer yüklü bu gecenin omzundan izliyorum şehri
Kırılmış can parçalarını temizliyor yağmur
İnsanlar keyifsiz,
Ruhu gökyüzüne ulaşmamış bedenler, dar sokaklarda salınıyor
Şuan kopsa kıyamet, en çok kaldırımlar ağlar bilirim,
Çünkü en kasvetli tenler ayak bastı taşlarına,
Toprak kokusu geceyi sardı,
Kelebek son dansını sergiliyor,
Bir günlük ömrün sonbaharı bu,
Ölüm dudaklarında ağır günahlar taşıyan bir kadın kadar yakın,
Rengi giderek koyulaşıyor, gözlerinin karasının,
Yaklaşma daha fazla! ! !
Eğme başını ey gamsız mehtap!
Derin bir acı dizlerimde,
Düşmenin en ağır yankısı kulaklarımda,
Artık bu mel'un şehrin içindeyim,
Saat 4'ü geçiyor,
Bu yüzden olacak ki kaçtı gökyüzünden usul usul,
Arnavut kaldırımlar şimdi benim içinde mi ağlayacak?
Yolumun uzunluğu korkutuyor serçeden farksız yüreğimi,
Ben hiç güneş görmedim, ışık nedir bilmem,
Yağmur hızlanıyor,
Tanrı bu gece hiddetli,
İçimdeki günahları hapseden göğüs kafesim sıkışıyor,
Ben hiç güneş görmedim, ışık nedir bilmem,
Gözlerimi kapatsam gelir karanlık yeniden,
Kadın gitti, ay da öyle,
Ölüm kaldı, can da öyle,
Yol bitti, karanlıkta öyle,
Ben bittim, yağmur da bitti...