Ben hiç çocuk olmadım anne,
Sabahları anne nazıyla uyanan,
Şımarıkca ağlamalar yapan çocuk olmadım.
Yatağımdan her uyanışımda,
Hep soğuk bir evde, ekmeğin kuruduğu kahvaltı sofrasında,
Perdeleri kapalı odalarda uyandım.
Ne nazlanmayı bildim sensizlikde,
Eve dönmez bir akşam;
Ve gün yüzlü çocuğu,
Sorar: Nerede babam?
Bakarlar, oldu, bitti;
Gelir, derler çocuğa,
Devamını Oku
Ve gün yüzlü çocuğu,
Sorar: Nerede babam?
Bakarlar, oldu, bitti;
Gelir, derler çocuğa,
Bizim çocuklarımız da hiç çocuk olamadı ne yazık sevgili Suna. Evin anahtarını boyunlarına asardım kolye gibi. Çünkü ben onlardan önce çıkar, sonra dönerdim eve.
Sanki büyük doğdular. Hep çalışan anne sendromu yaşadılar tıpkı sizin gibi. Şiirde kendim, kendi çocukluğumu, çocuklarımın çocukluğunu yaşadım yeniden. Ama yine de güzeldi o günler... Sevgili Annenize Rabbimden rahmet diliyorum.Kutluyorum bu güzel şiir için sizi sevgimle.. Nicelerine...
Daha nice, nice güzel dizelere sefer eylesin duygu yüklü kaleminiz...
Ders alınacak bir şiirdi...
Tebrikler!...
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta