Ben Her Gece Ölüp Dirildim Şiiri - Baki ...

Ben Her gece…
Ölüp ölüp dirilirdim.
Bir nefes giderdi içimden,
geri dönmez sanırdım…
Göğsümün üstüne çöken o ağırlık,
sanki görünmeyen bir el,
sanki karanlığın taş kesilmiş soluğu…
Uykunun değil,
ölümün kıyısında bulurdum kendimi.

Bir sessizlik olurdu ki
dünyanın bütün sesleri susar,
ama içimde yankılanan bir tek korku kalırdı:
“Ya bu kez geri dönmezsem?”

Kıpırdayamazdım.
Çaresizliğin en çıplak hâli çökerdi üzerime.
Gözlerim açılırdı ama karanlık açılmazdı.
Nefesim diz çöker,
ciğerlerim kapılarını kapatırdı hayata.
Bir boşluk büyürdü içimde,
adı yalnızlık,
adı çaresizlik,
adı bilinmez bir sızı…

Her gece…
Sanki birinin parmak uçları
boğazıma çöreklenir,
“Yeter artık.” der gibi bastırırdı.
Sonra yine
bir damla umut
bir yerlerden akardı içime…
Bir nefes geri döner,
bir ışık çatlar,
ben yeniden hayata tutunurdum.

Ama bilirdim:
Bu savaşın kazananı yok.
Sadece sabahı bekleyen
yorgun bir beden,
yorgun bir ruh…

Bazen ıslak bir yastıkta uyanırdım,
bazen nefesimden utanırdım,
bazen de “Niye ben?” derdim,
içimden, kırık bir fısıltıyla…

Ama sonra bir şey olurdu,
küçük bir şey…
Belki perdenin aralığından sızan sabah ışığı,
belki uzaktan gelen bir kuş sesi,
belki de kalbimin pes etmeyen çırpınışı…
O küçük şey derdi ki:
“Gitme.
Daha yaşayacak bir günün var.”

Ve ben o sesin izinden yürürdüm.
Nefesimi geri çağırırdım,
hayatı geri çağırırdım…
Belki kırık,
belki yarım,
ama yine de hayattım.

Şimdi bu dizeler,
gecelerin acısını,
nefesin değerini,
insanın kendine tutunuşunu taşıyor.
Ve ben,
bu satırların sonunda
adımı değil,
yüreğimin acıda pişmiş imzasını bırakıyorum:
— Kul Ortak diyerek...

KUL ORTAK