Ben hep on yedi buçuk Şiiri - Murat Ülkü

Yıllar bir nehir gibi akıp geçti yanımdan,
Saçlarıma kar düştü, yüzüme çizgiler çizdi.
Fakat ruhum, o eski aynanın buğusu,
Hâlâ o ilk heyecanın telaşında, duruşta.

Ben hep onyedi buçuk yaşındayım, inan,
Ne bir gün eksik ne bir gün fazla.
Ne zaman sorsan, kalbimde o ilk sızı,
O körpe isyanın, o bitmeyen nazla.

Cebimde yırtık bir şiir, dudaklarımda yemin,
Sigara dumanında kaybolan ilk büyük hayal.
O ilk kalp kırıklığı, bütün dünya yalanken,
Şimdi bile titretir içimi o helal.

Büyümedim ben, sadece kabuk değiştirdim,
O saf çılgınlığı, o fırtınayı sakladım.
Ne para, ne kariyer, ne de 'akıl' çeldi,
Ben o masumiyetin kalesini yıkmadım.

Çünkü tüm gerçekler, o ikindi vaktiydi,
İlk kez dünya, tüm ağırlığıyla çöktüğünde.
Ve ben yemin ettim, o kıyıda kalmaya,
Ruhumun en genç, en hırçın olduğu yerde.

Şimdi size görünürüm otuz, kırk, elli;
Oysa benim saatim o yazda takılı kaldı.
Ne zaman bir coşku gelse, ne zaman bir acı,
Onyedi buçukluk çocuk, yine oradan kalktı.

Gelen gider, mevsimler değişir, sular durulur,
Fakat ben, o bitmeyen aşkın deniz feneri.
Ne zaman hayat "büyü" dese, gülerim ona,
Çünkü ömrümün en büyük sırrı, o gençlik ateşi.

Dışarıdan bir bilge gibi konuştuğuma bakmayın,
Her kararımda o çocukça acelem saklıdır.
Akıl kırk yaşında, biliyorum, lakin kalp,
Hâlâ o ilk hayranlığın heykelini diktiği yerdedir.

Gözlerinizde görünen bu yorgunluk değil,
Benim o yaştan kalma bitmeyen enerjim.
Her sabah aynı umutla açılır perdem,
Yine o asi ruhumla başlar her direncim.

Çünkü benim ruhumda ne bahar ne kış var,
Hep aynı coşku, hep on yedi buçuk yaş var.
Yıllar yorgun düşse de benden öteye,
Ben kazık çaktım, sonsuza dek çingen işi on yediye...