Ben hayatta en çok seni sevdim diyemedim, ne yazık ki, babama.
Ben hayatta en çok seni sevdim
Diyemedim, ne yazık ki, babama.
Bilemiyorum, nedendi bu suskunluğum?
Öldükten yıllar sonra bile anlayamıyorum.
O babam ki; tek maaşla beş çocuk büyüttü,
Beşi de erkekti, beşi de meslek sahibi oldu.
Ben hayatta en çok seni sevdim
Diyemedim, ne yazık ki, babama.
Sağlam bir demokrattı, dik duruşluydu hani,
Telefon tamircisiydi ama tanırdı tüm şehir onu.
Ben hayatta en çok seni sevdim
Diyemedim, ne yazık ki, babama.
Bir ara müteahhitlik bile yaptı, bizim için,
Yine de aksatmazdı vazife-i ubudiyetini, dünya için.
Ben hayatta en çok seni sevdim
Diyemedim, ne yazık ki, babama.
Çalıştığı zamanlar eve bereket yağardı,
Tek maaşla nasıl olurdu bu, hala anlayamam.
Örnektir hayatı bize, ders almamız umuduyla.
Ben hayatta en çok seni sevdim diyemedim, ne yazık ki, babama.
M.FAHRİ UTKAN
Fahri UtkanKayıt Tarihi : 20.6.2009 10:25:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)