Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bilmezdi ki oturduğumuz semti
Geldi mi de gidici-hep, hep acele işi! -
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
Atlastan bakardım nereye gitti
Öyle öyle ezberledim gurbeti
Sevinçten uçardım hasta oldum mu
40'ı geçerse ateş, çağrırlar İstanbul'a
Bir helalleşmek ister elbet, diğ'mi, oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oyununu
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu
En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, canevim
Hayatta ben en çok babamı sevdim.
Kayıt Tarihi : 12.8.2000 16:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Can Yücel Ençok Babamı sevdim demiş ama benim için Anne sevgisi daha öncelikli.
Nurlar içinde yatın şair
Adı gibi "Hasan Ali..."
Soyadı da nasıl yakışırdı "Yücel'iğine..."
Atatürk Cumhuriyetinin aydınlık devlet adamlarındandı,
Gerçekten "Milli Eğitim" idi işi,
Gücü...
Demek oluyor ki şiiri,
Aşkı,
Adamlığı babasından öğrendi,
Can Yücel,
Rahmetle saygıyla baba ile oğluna,
Teşekkürler seçkiye...
Ya da kırk kişi bir günde bir kişiye deli deseler olur mu?
Sorular sorular....
TÜM YORUMLAR (80)