Ben Hallâc-ı Mansur Diye Diye

‎Ben Hallâc-ı Mansûr Diye Diye
‎
‎Ben Hallâc-ı Mansûr
‎diye diye
‎asıldım içimdeki darağacına.
‎Boynuma sevdanın ipini doladılar,
‎çünkü ben
‎kendimi çok yüksekten sevdim.
‎
‎Dedim ki:
‎“Enel Hak!”
‎Ve sustular.
‎Çünkü onların tanrısı,
‎dışarıda bir korkuydu.
‎Benimki,
‎içimde bir yangındı.
‎
‎Aşkı tarif ettim
‎kendi yanışımla.
‎Sevgiyi anlattım
‎acıyla dövülmüş harflerle.
‎Ve her cümlem
‎bir darbe aldı bedenimden.
‎
‎Ben Hallâc-ı Mansûr
‎diye diye
‎çıktım kalabalıklardan.
‎Yalnızdım,
‎ama hakikatteydim.
‎Sustu herkes,
‎ama ben içimde çağlayan bir
‎hak sesi duydum.
‎
‎Ne taşı attım birine,
‎ne de taşlandım boşuna.
‎Çünkü her yara,
‎bana kendimi hatırlattı.
‎
‎Dedim ki:
‎Ben O’yum.
‎Ve aslında demek istedim ki:
‎Ben sevgiden yaratıldım.
‎Ben sevgiyle yok olurum.
‎
‎Ben Hallâc-ı Mansûr
‎diye diye
‎bugün de yürüdüm.
‎Gör ki ey yürek,
‎bu zamanın meydanlarında da
‎darağacı kurulur hâlâ
‎Yaradana sığınıp
‎kendine sadık olanlara.
‎
‎Azra Nimet Öner
‎