Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sen unutsan da sevdiği rengi, annenin rengindesin şimdi ve en sevdiği renksin doğduğun günden beri...Sevgiler Zeliş
çiziğinde takılan cd'ler gibi bir yerlerde takılı kalıyor durduramadığımız yaşam.
sitemler ve arzular boşlukta kalıyor, geri dönmeyenlerimize benziyor.
tebrikler
sevgiyle kalınz.
Bu güzel duygulu yorumunu tebrik ediyorum.Sevgiyle kalın.
Mürsel Adıgüzel
'Anne şiirleri' nutkumun tutulduğu, boğazımın düğümlendiği gözyaşları arasında okuduğum şiirlerdir.
Tıpkı bu şiirde olduğu gibi.Yüreğine sağlık sevgili Zeliş.
Sevgilerimle.
Özlemlerim günbe gün artıyor
Belki adım adım ölüme yaklaştığımdan
Belki saçlarımdaki aklar
Annemi özletiyor bana
Kara toprağa gönderirken
Çocuk ellerimde kalmıştı resmi
Sesini unuttum,
En çok hangi rengi severdi?
Bilmiyorum
Bildiğim beni çok sevdiği
_Hala çocuğum anne
Sev beni
Ne olur bu gece_
Yine kaleminden çok güzel dizeler ve satırlar okudum Zelihacığım tebrik ederim...
Yaşın önemi yok. 'Anne' sözcüğü içimizde ki çoçuğu şahlandırı veriyor işte hemen şımarıyoruz annemize, babamıza nasılda nazlanırdık, onların sevgilerine nasılda sığınırdık...ama şimdi onlar yok tüm ebediyete göçmüş annelere ve babalara rahmet diliyorum
Onlar için yapabildiğimiz tek şey dua etmek işte o zaman sanki onlarla berabermişim gibi geliyor bana
Biraz olsun rahatlıyorıum sanki....
Sevgiler ve selamlarımla
o yürekler nasil oksanabilir bir bilsem bunu... hangi anneler, hangi sevgiler, sevgililer gitmezler ki, ama sevgilerini alip götürmezler onlar... dogru mu bu? diye kac kez de sordum kendime, hem bir tebessüm, hem hasretten bir buruk yürek aldigim yanit oluyor... sevgiyi birakabilmeyi basarip da yasama veda eden tüm anneleri (bu güzel misralar dilettirdi bana bunu, onlara tesekkür bu dizeleriniz gibi) rahmetle aniyor ve sizi sevgiyle kutluyorum bu güzel siirinizle...
Bu şiiri okuyan annesini kaybetmiş her insanın yüreğinde anne özlemi benim gibi kor ateşe döner,gözlerinden yaşlar akar eminim...Yıllar önce kaybettiğim annemi sevgiyle ve rahmetle anıyor sizi de bu güzel şiirinizden dolayı içtenlikle kutluyor saygılarımı sunuyorum Zeliha Hanım...
Ah...ah...ne deyim ki?ne diyebilirim ki sen zaten anladın ne diyeceğimi....gözlerimden akan yaşlara neden engel olamadığımı da...
sevgimle....nevin
Hangi yaş olursa olsun hep aranan, özlenen ve unutulmayandır ANNE.
Bu anlatılmaz Yaşanır...
Rahmet olsun bütün geçmişlerimize
Özlemlerim günbe gün artıyor
Belki adım adım ölüme yaklaştığımdan
Belki saçlarımdaki aklar
Annemi özletiyor bana
Kara toprağa gönderirken
Çocuk ellerimde kalmıştı resmi
Sesini unuttum,
En çok hangi rengi severdi?
Bilmiyorum
Bildiğim beni çok sevdiği
_Hala çocuğum anne
Sev beni
Ne olur bu gece_
Zeliha Bicer
Anne sevgisi başkadır bilirim tam 22 sene oldu annemi kaybedeli ama hala ararım kokusunu sevgisini bilirim hiçbir şey dolduramaz onun sevgisini ne kadar büyüsek yaşlansakta anne özlemi bitmez yürekte.ölüm adı bile soğuk gideceğimiz yer orası ancak nezaman gideceğimizi birtek ALLAH bilir ölümden sözetmeyin lütfen yaşamak bakın ne kadar güzel,herşeye rağmen.
Yüreğinize sağlık Zeliha hanım bende annemi anmış oldum sayenizde.
sevgilerimle...
Bu şiir ile ilgili 21 tane yorum bulunmakta