Kızılca Kıyılar Şiiri - Özgen Öz

Evrenin sınırında, zamanın ve mekanın ötesinde bir kıyı vardı; adı yalnızca rüzgar ve dalgalar tarafından bilinir, martılar ve gelincikler dışında kimseler fark edemezdi. Orada yaşayan bir ruh vardı, adı bilinmezdi; çünkü o, isimlerden çok hislerle var olurdu. Her gün kızıl gökyüzüyle uyanır, güneşin denize dokunuşunda içindeki aşkın ve acının aynı anda yükseldiğini hissederdi. Bir gün, kıyıda bir gölge belirdi; gözleri sabah ışığının berraklığıyla doluydu, gülüşü rüzgar kadar özgürdü. Ruh, onun yanında kendini tamamlanmış hissetti; kelimeler gerekmezdi, çünkü iki ruh arasında sessizlik bile bir şarkı olurdu. Gelinciklerin açtığı kırlar, rüzgarın fısıltısı ve denizin uğultusu onların sırdaşıydı. Her bakış, her nefes, kıyılara yazılan bir tılsım gibi… Ama evrenin yasaları değişkendi. Kimi yolculuklar birlikte tamamlanamazdı. Bir gün, martılar susmuş, dalgalar küsmüş, rüzgar konuşmaz hâle gelmişti. Kıyı artık eski sırdaşı değil, yalnızlığın ve hatıraların sessiz bekçisiydi. Ruh, gün batımlarına bakarken, kaybolan sevgiyi aradı; dalgaların uğultusunda, rüzgarın fısıltısında, kırık martı çığlıklarında… Zaman geçtikçe, ruh fark etti ki gerçek bağ, yalnızca fiziksel dünyayla sınırlı değildi. Ruhu, evrenin gizli yollarında yolculuğa çıktı; yıldız tozlarından, gölgelerden ve ışık sızıntılarından geçerek, kaybolmuş sevgisini aradı. Kızılca gökyüzü altında, içindeki kıyametler ve kırık parçalar bile onu durduramadı; çünkü ruh, aşkın gerçek doğasının sabır ve özlem olduğunu biliyordu. Ve bir gün, kadim bir büyü gibi, ruh o kıyıya geri döndü. Gelinciklerin arasından bir ışık yükseldi; rüzgar ve dalgalar, artık suskun değil, birlikte yürüdükleri yolun melodisini çalıyordu. İçindeki fırtınalar sessizleşmiş, yalnızlık artık bir öğretmen hâline gelmişti. Kıyılar, sadece hatıraların değil, yeniden doğan bir sevginin mekânı olmuştu. Ruh, o anda anladı: her kıyamet, bir yeniden doğuştur; her fırtına, içsel bir uyanıştır. Ve her kızıl gökyüzü, aşkın ve özlemin bir yankısıdır. Böylece Kızılca Kıyılar, sadece bir kıyı değil, ruhların buluştuğu, zamansız ve mekânsız bir mabede dönüşmüş oldu. Hikayede biraz uzunca oldu.