Ortam buz gibi olur, bir uygunsuz laf çıkar ağzınızdan, siz basarsınız kahkahayı, karşınızda ki adam, eşiniz dostunuz ya da amiriniz, mahkeme duvarı suratıyla size laf sokmaya çalışır ''Ben gülüyor muyum?'' O an da zaman durur, ruhunuz kurur...
Rahmetli babaannem ''Allah gülmekten ayırmasın.'' derdi... Gül kardeşim sen de gül, o da gülsün, gülmek insana da yakışıyor, yunuslara da yakışıyor... Hiç konuşamadıkları, fıkra bilmedikleri halde yunuslarda gülüyorlar...
Kahkaha ekeriz zaman zaman yüreklere, beyinlere... Serotonin salgılanması artıyor bir kere gün içinde kahkahaları kendinize yoldaş edindiniz mi... Bazen de kendinize gülün, ben yaparım zaman zaman, hiç de fena olmaz, kendiniz ile dalga geçin, herkesinde başaramadığı bir olgudur bu aslında... Kendi ile dalga geçebilmek...
Asansöre yalnız bindim mi bazı zamanlar ayna ile yani kendimle konuşurum, evimin katına çıkıncaya kadar... Hep de Yunus'un o dizeleri gelir aklıma ''Bir ben vardır ben de benden içeri.'' Bazen aynaya ''Yürü git oğlum beee!'' derim, bakarım o da bana aynı şeyi söyler, gülerim, o da bana güler... Sonra da ''Bak bu konuştuklarımız aramıza kalsın ha.'' derim, o da bana aynı şeyi söyler, sır ile kaplı olduğunu bilirim aynanın, sır da tutar derim o zaman...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta