Anne Hasreti Şiiri - Mehmet Cıngır

Akdeniz kıyısında geçerken çocukluğum,
Alev gibi bir anne hasretiydi duyduğum.
Hisseder idim yüreğimde her an bir sızı
Gözümden akan yaşlar yanık,rengi kırmızı.

İçten severdin; çünkü anneydi senin adın,
Şekerde,balda, kaymakta yoktu senin tadın.
Görünce uzaktan sarılmak için koşardım,
Üzüntün ile üzülür,sevginle coşardım.

Olduğun yerlerde çiğdemler çiçek açardı,
Güneş doğar ve karanlıklar senden kaçardı.
Çağıl çağıl akardı sular toprağımıza,
Yeniden can gelirdi kuru yaprağımıza.

Eserken dışarda rüzgâr;yağarken kar tipi,
En güvenli limandı bana dizinin dibi.
Şimdi sen benden çok,çok uzaklardasın ama,
Ben geliyorum,inan ki çok yakınım sana.

Ve bir gün diyeceğim ki “anne ben geldim bak!”
Duruyor mu o dizlerin başımı koyacak.
Yok üstümde ama ördüğün kırmızı kazak,
Başka bir giysiyle gelicem sana rengi ak.

Üzülsem, hüzün boşanırdı kirpiklerinden,
Hissediyorum şimdi yokluğunu derinden.
Öpüyorum şimdi hasretle mezar taşını,
Yokluğunda yaşadım ömrün en sert kışını.

Ah annem,güzel annem!Her gün adın dilimde,
Şu anda bir silik resmin bile yok elimde.
Olduğun yerde anne ne elem ne de keder
Yanıbaşında bana da bana da bir yer ver.