Ben En Çok Güvendiğim Yerden Kırıldım

Bir sana inandım ben,
Herkese kapattığım kalbimi
Yalnızca sana açtım.
Ve sen…
İçeri girer girmez kırdın en kırılmaması gereken yeri.

Oysa ne hayaller kurmuştum içimde,
Birlikte gülüp birlikte susacağımız geceler…
Meğer her gülüşün başka yüzlereymiş,
Ben tek başıma ağlıyormuşum bizim yerimize.

Sen yemin ederken gözlerime,
Ben inanıyordum…
Çünkü ben, sevince gözleriyle inanır biriydim.
Ama sen, gözlerimi bile kandırdın.

Beni en iyi sen bilirdin,
Ama en çok zararı da sen verdin.
Düşmanım olsaydın böyle kırmazdın,
Sevdiğimdin…
Ve tam da bu yüzden bu kadar canım yandı.

Yalnız kaldım şimdi,
Ama bu yalnızlık dışarıdan değil…
İçimde seninle yıkılmış bir ben var.

Ne seni suçlayabiliyorum tam olarak,
Ne de kendimi affedebiliyorum sana böyle güvendiğim için.

Kalabalıklarda bile hep eksik kaldım,
Çünkü benden çaldığın parçaları
Hiçbir “özür” geri veremez artık.

Ve ben şimdi,
Bir daha kimseye inanamayacak kadar kırığım…
Ama en çok sana hâlâ kırgınım.
Çünkü seni en çok ben sevmiştim.