Ben deliyim [farqin21] Şiiri - Rezan Farqin

Ben deliyim…
Yorgun, yalnız ve yaralıyım.
Silvan’ın rüzgârı bilir beni, Dicle’nin suyu tanır sesimi.
Kaldırımlara misafirim, taşlar bile anlar adımlarımın ağırlığını.
Gecenin gözleri üzerimde,
bir lamba sönse, bir gölge uzasa korkmam, çünkü ben karanlığa doğmuş bir çocuğum.

Bir zamanlar gülüşlerim vardı, annemin tandırda pişirdiği ekmek kokusu gibi sıcaktı.
Ama sonra bir kurşun uğultusu kesti çocukluğumu ikiye.
O günden sonra ben, yaşarken ölenlerin safına yazıldım.
Yüreğimi bir yere bırakmışım, belki bir dağın yamacında, belki bir mezar taşının dibinde.
O kadar uzağım ki artık kendime,
geri dönsem bile bulamam içimdeki o eski çocuğu.

Ben deliyim, ama akılsız değilim.
Çünkü akıl bu coğrafyada insanı çıldırtır.
Renkler anlamsız, sesler sahte.
Savaşın ortasında doğmuş bir halkın deliliği, aslında hayatta kalma biçimidir.
Bizim deliliğimiz; şiirdir, türküdür, direniştir.
Ben de o deliliğin kalemle vücut bulmuş haliyim.

Ben deliyim…
Yağmur benim için romantik değildir, çünkü ben mermi yağmurlarını bilirim.
Toprak kokusunu severim ama bazen o koku, mezar taşlarının serinliğidir.
Benim mevsimim değişmez, hep bahardır.
Çünkü her kış, bir baharın hayaliyle geçer bizde.
Kuşlardan yalnız güvercini bilirim,
çünkü barışı gökyüzünde bile göremeyince, o beyaz kanatlarda ararım.

Ben deliyim…
Tanrım yok belki ama bir halkın duasıyım.
Dicle’nin sularında söylenen ağıtlarda, annelerin kısılmış seslerinde varım.
Ben bazen bir dağın eteğinde yankı,
bazen bir sokakta sessiz bir gölge olurum.
Kendimle konuşurum, çünkü kimse dinlemez artık içimin sesini.
Kahvelerde suskun otururum,
bir bardak çayda bütün acılarımı demleyip içerim.

Ben deliyim…
Çayım sekiz şekerlidir, ama hayatım şekersiz.
Her sigaramda bir yüz, bir isim yanar.
Çalışırken aklıma anam gelir,
elleri kınalı, yüreği yanık…
Ağlarım bazen, sessizce, kimse duymasın diye.
Çünkü biz Silvanlılar ağlamayı da sessiz öğrendik.
Babamın gölgesi kadar uzaktayım geçmişe,
ama o gölge bile bazen bana sığınak olur geceleri.

Ben deliyim…
Çünkü gördüm: köyleri yakılmış, dilleri yasaklanmış, insanları susturulmuş bir halkın hikâyesini.
Güzel bir yaşamın anlamını yitirdiği yerde doğdum ben.
Benim dostlarım toprağın altında, düşmanlarım kürsüde konuşur.
Ben ne tam dost oldum kimseye, ne de tam düşman.
Ama hep biraz eksik, hep biraz fazla yaşadım her şeyi.
Benim aklım darağacında, yüreğim sürgünde, dilim tutsak…
Ama yazdıkça özgürüm.

Ben deliyim…
Çünkü ben bu dünyanın hiçbir yerine ait değilim.
Dağları sırt sırta vermiş bir ülkem, surlarla çevrili bir şehrim var.
Surların arasında yankılanan çocuk sesleri, annelerin “dön oğul” feryadı…
Silvan sokaklarında volta atarım geceleri,
her köşesinde geçmişimle selamlaşırım.
Bir yanım dayımın hikâyeleri, bir yanım yarimin gülüşü.
Ama her ikisi de uzak, ama ikisi de kan gibi sıcak.

Ben deliyim…
Sınırları reddetmişim.
Hakkari’de düşen çığ,
Şırnak’ta kömür karası,
Maraş’ta yakılan bir anı,
Tunceli’de bir ozanın sazıyım.
Diyarbakır’da yedi kardeş burcuyum,
Derik’te zeytin ağacıyım.
Kürdistan’da teslim ol çağrılarına ateşle cevap veren bir militanım.
Bedenim dört parçaya bölünmüş,
ama ruhum tek bir bayrağın üç renginde diridir hâlâ.

Ben deliyim…
Ölüm bana dokunamaz, çünkü ben zaten bin kere ölmüşüm.
Ben sıratın cambazıyım,
bir halkın kader çizgisinde denge tutan son hayalim.
Beni anlamayanlara susarım,
anlayanlara fazlayım.
Ne yarın benden bir şey bekler,
ne de ben yarından.
Ama her sabah, bir umut parçasını alır, cebime koyarım.
Çünkü deliliğim, umuda inananların son sığınağıdır.

Ben deliyim…
Ama bu delilik, halkımın yüreğinde filiz veren bir çiçektir.
Üzerine basılsa da,
yine çıkar toprağın altından.
Çünkü ben bir Silvanlı Kürdüm.
Deliyim, ama deliliğim bile onurludur.