Ben Dedemden Öğrendim Sevmeyi

Üşümüş gaz lambasının titreyen alevinde hayal meyal hatırladığım o yüz.
İnci taneleri kırışıklıklarının arasına saklanmış gece vakti; güleçti ama gündüz.
Sevmek nedir, aşk nedir daha hiçbir fikrim yokken benim henüz o yaşta,
Bir ihtiyarın yatağı başındaki ağıdında işittim ve de gördüm bir damla yaşta.
Her ölüm erken, her ölüm vaktindedir elbet; ama doyamamıştı sanki ona.
Daha yeni ihtiyarlığın emareleri çökmüşken, biri varmıştı mutlak sona.
İçini kemiren bir illetin elinden titremeye başladığında o zayıf beden,
İsyan etmedi bir erkek olarak, adam olarak sormadı bir kez bile “neden? ”.
Sevdiği, gözünün nuru, hayatının anlamı gideyazmakta iken dik durdu.
Ne yanında bir damla göz yaşı döktü, ne de onun canını sıkacak bir sual sordu.
O narin hatun da üzmek istemedi ruhunun eşini ve gülümsedi her zaman.
Ölüme koşarken biri, gülüyorlardı ısrarla, “of” çekmediler, demediler “aman! ”
Vakti geldi, bir Kur’an ayetinin seslendirilişine karıştı verilen son nefes.
Yıkıldı ihtiyar; daraldı mekanlar, koca dünya oluverdi ona bir kafes.
İşte o günden sonra gördüm ben sevmenin nasıl bir bağlılık olduğunu.
Onlarda olduğum her gece uyur gibi yapıp seyrettim acının zorluğunu.
Nasıl bir aşk, o ne yüce bir bağlanıştı öyle, nasıl hayran olmazsın?
O heybetli adam titrerken hasretle, mümkün mü aşkı anlamayasın?
İşte ben o vakitler dedemden aldım sevmenin derslerini ondan habersiz.
Ondan ya yaşayamam aşksız, sevgisiz belki yaşarım da aç ya da evsiz.
O güzel insanın her gece yatmadan evvel mırıldandığı mısra hala kulağımda.
Onları en güzel köşke koydum tekrarlıyorum her gece gönül bağımda.
“Gitti gül, gitti bülbül. İstersen ağla, istersen gül! ”