ben de bir kırlangıçtım bir zaman
sığındığım duvarlar vardı
bir gözün bakışıyla ısınan yuvalar
bir sözle dağılan gökyüzüm
çok durdum
çok kaldım
sandım ki
yuva, hep aynı yerde durur
ve sevgi, bir çamur gibi
her boşluğu örter
ama öğrendim
bazı yaralar uçmayı öğretir
bazı vedalar
kanatların hafifliğidir aslında
şimdi ne zaman
boş bir yuva görsem
içimden bir kuş
sessizce
göğe yükselir
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 31.7.2025 17:30:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!