Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
alışmıştım ya her an senle olmaya
ben üşümemiştim,
şimdi çok üşüyorum bir tanem,
kat, kat yorganlar örtüyorum üstüme,
titreyerek uyandığımda düşten
korlaşmış yüreğime sokuyorum ellerimi,
ben çok üşüyorum
yürekten kutlarım nefis bir şiir okuttunuz kaleminiz daim olsun saygılarımla
Sevgili dost, bu şiir benim yüreğimi sızlattı. Yüreğine sağlık, kalemine sağlık, harika bir şiir okudum sayenizde..Candan kutlarım
ahh bilirim sevgisizlik üşütür adamı zaman zaman..güzeldi şiiriniz...
aynen öyledir...yumaşık bi dokunuş sözcüklerde , bile , nelere kadir..dir..
Ustadım,,,
şiirlerinizi beyeniyle okuyorum,zevk alıyorum,
tıpkı sizin dilek taşına başınzı
yastık diye koyup üşümediğiniz gibi,
bende okurken üşümüyorum(dum),aksine bir sıcaklık
hissesdiyorum(dum).
Ama,amaaa son dizeleri okuyunca inan bende üşümeye başladım,çünkü üşümenize etken olayı,nedenini anlamadım,anlayamadığım için...
Bu kadar ani bir üşüme nedeni ne ?
Saygılar,selamlar !
Süleyman kaya
Bu güzel şiirinizden dolayı sizi canı yürekten kutluyorum .........Sevgi ve saygılarımla
Sayın::Selahattin bey
Dışarıda mevsim bahar... hava açık, gökyüzü şen...İçimde ise kış kıyamet, hava ayaz...Bahar gelmiş neyime...Haklısınız dostum, haklsınız..Her insanın bir güneşi var o güneş doğmuyorsa, batmışsa.. Üşünür elbet...
Güzel dizeleri serpmişsiniz... Yüreğinize sağlık....saygılarımla.
_______Nuh Comba
......
yakmıştım yüreğimi,
oturmuştum ya başına,
ben hiç üşümemiştim.
yalnız gecelere sarıldığımda,
yıllarla savaşıp yorulduğumda,
gözlerine bakıp ayrıldığımda
ben üşümemiştim, ...Güzel dizelerdi..kutlarım..
Bizi üşüten soğuk değil ki... Biz sıcakta üşürüz. (Şairler ters insanlardır. Kimilerinin kahkahayla güldüğüne ağlayıverirler.)
Ustaya hürmetler... İyi bir şiirdi. - UĞUR BENEK
alışmıştım ya her an senle olmaya
ben üşümemiştim,
şimdi çok üşüyorum bir tanem,
Güzel bir ayrılık şiiri olmuş...Kutlarım...Saygılar selamlar
Bu şiir ile ilgili 54 tane yorum bulunmakta