Ben Çocuktum Şiiri - İlkim Özkan Kalkan

Ben çocuktum...
Bir yağmur yağardı...
Her yer deniz olurdu...
Saklanırdık...
Su geçirmez sanardım annemin pardesüsü...
Sığınırdım, sığınakları ezbere bilir çocuklar...
Ben çocuktum...
Bir kar yağardı...
Bembeyaz olurdu sokaklar...
Kimine göre beyaz bir bataklık...
Kimine göre odun parası...
Kimine göre beyaz bir fotoğraf...
Bana sorarsanız düşler ülkesine dönerdi mahalle...
Ben çocuktum...
Korkunç olurdu karanlıklar...
Yorganın altı en güvenli yerdi geceleri...
Birgün bir yerde duymuştum...
Işıklar içinde uyusun demişti birisi...
Ne iyi insan demiştim...
Işıklar içinde uyumak ne iyi fikir...
Ben çocuktum...
Büyümeyi özgürlük sanardım...
Bir kız severdim gözleri yeşil...
Ellerimde iki yumak umut...
İkimize yeter sanardım...
Birimizin kurduğu düşler...
Ben ço..cuk...tum...
Yaşım artık bilmem kaç...
Anladım ki, her pardesü su geçirirmiş...
Anladım ki, düşler ülkesi diye bir yer yokmuş...
Anladım ki, gözleri kadar güzel değilmiş dünya...
Yeşil gözlü o kızın...
Ne bir saç teline değermiş...
Nede bir yaşına...
Ama ışıklar içinde uyumasını istemek birinin...
Hâlâ iyi bir temennidir...
Bilmesekte gerçek nedir...
İyi düşünmek iyidir...
Ben çocuktum...
Ben çoktum...
Ben yoktum...
İlkim Özkan Kalkan