Ben Çocukken Şiiri - Esat Korkmaz

ben çocukken
binlerce yıldızları vardı gökyüzünün
koşumuzun rüzgarına kapılır
mavi bir sonsuzluğa dalardı kanatları uçurtmanın
maviliklere uzanırdı bakışları
şen şakrak çocukluğumuzun
bir hoştu geceleri
yarin yanağının adıydı mehtap
yıldızların şavkıyla savrulurdu
karanlığın ürpertisi
ne de güzeldi kışları
yoktu öyle pahalısından kayakları
naylon selelere yada okul çantamıza binmekti
bayırda aşağı kayağımız
kışlar uzundu
kışlar soğuk
kışlar kar dı
kışlar barışıktı çocukla
kış da güzeldi
her bir yerinde yeni bir hayat fışkıran
munis günler bahar da
ben çocukken de kuraktı Yazlar
yazlar yine sıcak yine kurak
o eski karlar da yağmıyor artık
eskilerde kalmış o eskimiş kızaklar
bir köşede unutulan eski hatıra
sorasım gelmez baharı
tıpkı gençlik gibi
ikisi de körpe
ikisi de hızlı geçer anlamadan
kıymetleri çoktur bende o yüzden
ne gençlik kaldı ne de o güzelim baharların tadı

Şimdilerde
şimdilerde doğruca bakamıyorum gökyüzüne
öyle korkunç öyle yavan bir görüntü ki
bir matem havasında bulutlar
gözyaşını da dökemez kasvetinden
kurşuni bir ağırlıkla yüzyüze
nefessiz kalır ciğerlerim
yıldızları tükenmiş geceler
ay yüzünü saklar
öylesine görünür arada bir
dünyanın kirli
dünyanın aldatıcı
iki yüzlü çehresine
mısralarda kaldı artık
yarin yanağında şavkıyan mehtap
can çekişiyor
yazık,yaşanılmaz oldu dünya
insansı yaratığın tahribatından