Ben Çocuk İsimli Adam Şiiri - Teyfik Abanoz

Denizin ne kadar dalgalı olduğu,
Balığı ilgilendirmezmiş.
Aleve odunu atan suçlu da,
Yakanın hiç mi suçu yok?
Sus ve dinle!

Ben çocuk isimli adam!
Konuşmadan susmayı,
Yürümeden koşmayı öğrendim.
Oyuncaklarım olmadı hiç,
Oyun parklarını bilmem ben,
Sanayi sokakları tanır beni.
Yaşım kadar küçük hayallerim vardı,
Büyük hayaller kurmak budalalıktı.
Büyümeden adam olmayı öğrendim,
Küçücük bir kalbin içine sığdırdım sevdamı.

Deniz dalgalıydı,
Balığın umrunda değildi.
Alevi yakan belliydi,
Daha çok sevmek,
Alevlere odun atmaktı.
Atanı suçladılar hep,
Kimse yakanı sormadı!

Büyüdükçe küçüldü dünyam!
Yeni terlemişti bıyıklarım,
Ter vücudumdan eksik olmazdı.
Nasır tutmuştu ellerim,
Pırıl pırıldı içimde sakladıklarım.
Elimden yüzümden yağ damlardı,
Elim yüzüm hiç düzgün olamadı.
Sevmek oyun değildi,
Hiç oyun da bilmezdim.
Sevgiliye verecek çiçekler tutmadı ellerim,
Dokuz onaltı açan çiçeklerim vardı.
Hiçbir kalbin anahtarını bulamadım,
Metal soğuk anahtarlarım vardı.
Metal yığınlarından başka,
Hiçbir gönlü tamir edemedim,
Bir kuru ekmek telaşında.

Deniz dalgalıydı,
Balığın umrunda değildi.
Alevi yakan belliydi,
Daha çok sevmek,
Alevlere odun atmaktı.
Atanı suçladılar hep,
Kimse yakanı sormadı!

Ben çocuk isimli adam!
Zincirlere vurulmuş kaderim.
Dağ başlarında,
Gecekondularda,
Çoğunun adım atmaya korktuğu mekanlarda,
Dört duvar arasında büyüdüm.
Mürekkebim yağ izleri,
Üniformam tamirci tulumuydu.
Sevmeyi filmlerden öğrendim,
Sevdim!
Kaybetmeyi öğreten o oldu.

Deniz dalgalıydı,
Balığın umrunda değildi.
Alevi yakan belliydi,
Daha çok sevmek,
Alevlere odun atmaktı.
Atanı suçladılar hep,
Kimse yakanı sormadı!

Sus ve dinle!
Ben çocuk isimli adam!
Bir kuru ekmek telaşında,
Hayatı kaçırdım.
Hatırladın mı?

Hatırladın mı!