Ben Büyüyünce Şair Olacağım

Yıldızlar söylesin suskun türkülerimi
Ve avare bir yaşamak kalsın bana
Sonbaharda sararan kuru bir yapraktan
Mavilerim vardı benim
Çocuksu gülüşlerimin ardında kalan
Ve yaşamasız bir şiir gibi
İçimde çoğalan

Bir şiir saklı içimde
Çocukluğumun masum gülüşlerinin
Ardından ağlayan
Ve yaşamasızdım bir şiir kadar
Geceler keskin bir bıçak gibi
Tenime saplandığı an

Düşler kurdum sevgiler üstüne
Ve kimsesizdim yorgun şarkılar kadar
İçimde kifayetsizdi kelimelerim
Kaybolmuşken ıssız gecemin
Suskun ve yorgun şiirinde

Çocuksu düşlerim vardı yarına dair
Bembeyaz sayfalarımın saflığıyla kurduğum
Ve hayallerim kapılınca yaşamanın rüzgarına
Sessiz gecelerimde kaybettim uçurtmalarımı
Sonra da akıverdi bir nehir gibi elimden
Tadına doyamadığım çocukluğumun şarkıları

Yıldızlar okusun yorgun şiirlerimi
Ve ölümsüz bir aşkla süslensin bahar
Gözleri düşünce içime yorgun gecelerin
Yanlızdım,bir şiirde yaşamak kadar
Sessizce kaybolmaktım ıssız mısralarımda bir de

Bir çok şeyi özlüyor insan büyüyünce
Ama büyümüyor içindeki çocuk
Avare yaprakları sararsa da yanlızlığımdan
Yetmiyor ıssız ve yorgun bir yaşamak
Bembeyaz bir martı gibi uçarken
İnsanın içinde kalan o yorgun telaşlar

Yaşamak bembeyazdı sayfalarım kadar
Şarkılar kadar telaşlıyken
İçimde kalan o yorgun gecenin imgeleri
Ve şiir bir yaşamaktı masmavi denizlerde
Sığınarak ıssız bir gecede yaşamasızca
Ben bilirdim şiirin güzelliğini
Ve şiirlerim masumdu bir çocuk kadar

Yıldızlarım vardı gecenin karanlığında uyuyan
Ve bir yaşamak kalmıştı gecenin çıkmaz sokaklarında
O yorgun şarkılarını söylerken martılar
Bir yaşamak kalmıştı ıssız denizlerde
Mısralarım gecenin yaralarını sararken
Kavgasıydı bir yaşamak biten şiirimin
Hergün başka bir rüzgara sarılırken gençliğim
Bir gece dedim ki yıldızlara
Ben büyüyünce şair olacağım