Ben Büyüdüğümde Yedi Yaşındaydım

Ben büyüdüğümde yedi yaşındaydım.
Saçlarım beyazdı
Annem yoktu.
Sen de yoktun
Başucumda bir çift baba gözü,
Ve boyası çoktan dökülmüş dört duvar.
Anladım ki,
Büyümek için bir sürü sebebim var.

Ben büyüdüğümde yedi yaşındaydım.
Ve beynim çıplaktı.
Masraf olmasın diye dünyaya
Hüznümü cennetten getirmiştim.
Ama, hiç ağlamamıştım.
Peygamber görse, bana ağlardı.
Ben, biraz çocuktum.
Ağlamamıştım.

Ben büyüdüğümde yedi yaşındaydım.
Sonra bir halt sanıp,
Biraz daha büyüdüm durup dururken.
Hayal kurmayı öğrendim,
Baktım, hepsi yıkılıyor.
Hayal kurmamanın hayalini kurmayı öğrendim ardından.
Sözler de verdim kendime.
Yastığa başımı koyunca uyuyacaktım.
Ne olursa olsun.
Doğurup doğurup sokağa fırlatmayacaktım düşlerimi geceleri.
Ne olursa olsun.

Ben büyüdüğümde yedi yaşındaydım.
İlk defa yedi yaşımda tutmuştu babam ellerimden.
Mahalle pazarının yolunu tutmuştuk, bir Pazar akşamı.
Ben kendimi küçük sanırdım,
Her şey ucuzlamış, biz yerdeki elmalardan toplamıştık.
Ben kendimi küçük sanırdım.
Çok geçmedi fark ettim.
Elmalardan topladıkça,
Çocukluğumu satmıştım.

Ben büyüdüğümde yedi yaşındaydım.
Hep içinde aşk olan bir şiir yazmak istedim.
Ne bileyim.
Belki bir sevgiliye armağan etmek.
Uykusuz geceler buna müsaade etmedi.
Sonra Gazzeli bir yetim yazmak istedim.
İçimde öldürdüğüm çocuk buna müsaade etmedi.
Şu halimi peygamber görse, başımı okşardı.
Ben ağlardım.
Ama artık yedi yaşındaydım.
Saçlarım beyazdı.
Annem yoktu.
Sen de yoktun.
Ağlamanın manası desen?
O hiç yoktu..