Ben Bu Şehrin Çocuğuyum

Ben bu şehrin çocuğuyum
burada dogdu gözlerim
sessizce,
sevgisizce...
Burada açıldım kimsesizligin o siyahına,
küçücük avuçlarım hep kirlendi,üveyligin lanetinden
beni bu şehir büyüttü acılarımla...
Ben bu şehrin çocuğuyum
burada büyüttüm tek düze ilişkilerimi
yagmur altı saçaklardan ögrendim çıplaklaığımı
ve gece mavisini yüreklerine indiren kimsesizlerin gözlerinde gördüm,
ne denli yalnızlıgımın o küstah rengini
beni bu şehir büyüttü acılarımla...
Ben bu şehrin çocuğuyum
burada öldürdüm bana sevdalı tüm yüzleri
gizemli bir hayalet gibi dolaştım gecenin kudurmuş yalnızlığını
ve hep zehirledim duvarların beyaza bulanan sevgisini
beni bu şehir büyüttü acılarımla...
Ben bu şehrin çocuğuyum
burada ögrendim,annelik oyununun tek perdelik istilasını
gece olup ışıklar sönünce,ben yakardım içimdeki kimsesizligin ışıgını
ve hep içimdeki gizli göç başladıgında asardım sevinçlerimi kız kulesine
beni bu şehir büyüttü acılarımla...
Ben bu şehrin çocuğuyum Sevgili
burada yaşadım uzaklardaki seni delirircesine sevmeyi,
bak yine saatler sensizligin o acı kaybında
şehrin sokaklarından yankılanan siren sesleri yine beni taşıyor bir morg sessizligine,
ve gözlerim kapandıgında gecenin kimsesiz sokaklarında dalgınlıgına kaçan
bir güneş dodarsa,ilk çagıracagım sensin
unutamam seni...