Ben Bu Dünyaya Ait Değilim

öğlen sıcağına sığınır gibi
ağır ilerlerdim bana soğukluğuna
kalbim her zaman mahalleliydi çünkü
serseriliğime güvenmeyen telaşlarına...

öğreniyorum tek başına kalıp beklemeyi
ya beraber bekleseydik bir de
eskimiş çürümüş duvarların ötesinde
yeşeren düşlerin en sonundakini
ve en son kendimiz için
mutluluğu öğretirdik insanlara
papatya kokulu bir mayıs akşama doğrulu...

güneş ışığıyla yorulurken gömleğim
kaldırımlar zehir zıkkım heveslenişlerime
ve çok terleyince
sırtıma bez yatırmanı isterdim
birlikte
hipo kokulu elli kuruşluk lokal çayı içmek
japon balıklarını izleyerek
ikinci el kitap kokularının arasında
öpüşmek
ucuzcu yaz tatili hayallerinin ardınsıra...

önceleri sanki derken
şimdilerde aslında diyorum
ben bu dünyaya ait değilim derken
ve şapşalca isimlendirilmiş
hiçbir zaman dilimi hükmedemezken
davranışlarıma
toplum dışı olduğumu iddia edenlere inat
afgan yeleğimin ceplerinde
kepekli ekmek taşıyorum hâlâ
ansal aşk durumlarının dışında
bir sen değişmiyorsun içimin kıvrımlarında
bir seni severken hiç değişmek istemiyorum
sıkılmıyor canım hiç
görgüsüz konuşmalarıma tahammül edişine
bayılıyorum üstelik
sana hiç ulaşamayacağım
hep bir daha güzelsin bu yüzden üstelik...

şu anda her zamanki gibi
birer gül dalına benzeyen kollarında
çok tehlikeli anındayım ayrılıklarımızın
inanamayacaksın ama
ayrılığına bile
kendi kendime gelin güveyim
her zamanki gibi
ve yine her zamanki gibi
trafiği karışık yolların gürültüsünde
cep telefonuyla konuşmak istiyorum
acemi blöflerimle
gözüne girmek istiyorum
sınıfın en yaramazı yeni yetmeler gibi...
hadi al beni balkondaki bakışlarına
en az otuz yıllık al
acısı çıksın
çocukluğumuzun da dahil
belediye otobüsü kuyruklarındaki
boş yer bulabilme umutlarımızadek...