Ben Bir Sen Şehirdeyken Şiiri - Emre Gürcan

sabaha doğru tenhalaşınca gözlerim
duvar duvar bitince yüreğimde bir yetim
alır başını gider şehir.
kurak bir iklime
mülteci düşmüş bir rüzgardır dudaklarım
kubbe kubbe çınlıyor kulaklarımda, sisin
her bir yanımda dudak izin..
paldır küldür düşüyorum bak ellerimden
ruhlar da kayıp gidermiş şehirden ve senden..

akranımdır
benim
yalnızlık,
yazılmamış cümlelerden birinde in de
anlayabilesin kimdir
bunca geceyi sırtında kambur eden
azınlık..

yastıklarım hırsızdı hep
saatli bombalar misali
vakti gelince hayallerinden
büyük bir cümle taarruzu içinde uyanıyordu
her harf,
hece hece tüketmek seni tatbikat,
biteceğin günü sayıyordu her şiir..

yüreğine aykırı bir sevişmede
buğulu haykırışları bırakıyordun
şehir ve sen..
ve
üstüme yıkılacak bir karanlık soluyordun
şantiye mekanlar seçiyordum anılarımıza..
aklıma ne zaman sen gelsen
bir şehir duruyordu bakışlarında
ve gideceğin güne yazıyordum
ölü heyecanlarımı devrik bir hikayede..

şehri besliyordu yanakların
al al bir cennet misali
girip durdukça haylaz çocuklar gibi yüreğine
ellerim titriyordu
ve kim hissetse sesini
ölüyordu bu şehirde..
gideceğin güne yazıyordum
senin de beni sevdiğin bir anı devrik bir hikayede..

yok yok altı üstü bir şehir bu
zamanı geçmiş,
rüzgarlara sokak sokak eğilmiş..
dolaştıkça dillerde aslını kaybetmiş bir hikayedir bu şehir
ve altı üstü bir gecedir ölüm..
ve olsa olsa yine beni savurur denize gözlerin
ve şehir..