Ben Beni Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Gözlerim aynaya dargın, suretim kederli bir akşam
Zamanın sırtında eskimiş bir ceket gibi duruyorum,
Yamalı düşünceler içimde, çocukluktan kalma sökükler
Bir cümleye sığsam noktayla vurulurum,
Ama benden virgüller fışkırıyor.

Bir elimde unutuş, diğerinde eski harfler
Kendimi silip yazdım kaç kere, ama mürekkep sabit
Kimse doğduğu isme borçlu değilken,
Ben soyadımı bile ödeyemedim.

Ben, beni anlatsam
Öyküsü tamamlanmamış bir destan olurum,
Dizeler içinde kendine rastlayan
Ama kendini tamamlayamayan bir benzetme gibi.

Ayakkabılarım eski yolların ağırlığını taşıyor,
Toprak, bedenime işlemiş bir gurbet kokusu
Adımlarım bazen düş, bazen düşüş
Ve ben her seferinde başka bir şehirde kayboluyorum
Ama hep aynı yolda.

Bir bilge dedi ki;
"İnsan kendini tanımaya başlarsa,
Başladığı kişi olarak kalamaz."
Ben başladığım kişiyi yitireli çok oldu
Şimdi kendime dönsem bile yol yabancı.

Sözler bazen sert, bazen kırılgan
Yüzümde maskeler taşıyorum fark etmeden
Kendi yankımı duysam tanımaz mıyım?
Düşüncelerim, kendine bile sır veren bir şair gibi.

Ağaçların gövdesine kazınmış unutulmuş isim gibiyim
Bir zamanlar anlam taşıyan,
Şimdi yosun tutmuş bir kelime,
Söylense bile kimse duymuyor.

Ben, beni yazsam
Hiciv olurum, kendime bile gülümseyerek
Ama gülmek, her zaman mutlu olmaya denk düşmez
Bunu en iyi ben bilirim.

Zamanın terk ettiği bir sayfa gibi
Kendi hikâyemde figüran olmuşum
Bir kapı aralanır mı bilmem
Ama ben, beni yine de yazmaya devam ederim.