Ben Beni Şiiri - Mözgür Özbek

BEN BENi

kalmadı benim ahvalim anlayan
sevgim göğe dağa alenen ayan
kendimi aşka edemedim beyan
bir gönüle koyamadım ben beni

dağlar susup mahmur uykusundayken
mehtap semadan yerlere vururken
sırtın çevirmiş eş dost yoldaş yaren
dost eline salamadım ben beni

bilmemki yaşamaktanmı yorgunum
yoksa çaresizliktenmi durgunum
rüzgarda yaprak gibi savrulurum
daldan dala atamadım ben beni

gecenin gündüzden farkı kalmadı
ne çıkar sönse umut ışıkları
sildim dili sözü acı dostları
kimselere sevdiremem ben beni

azrailim erken geldi zamansız
mezarım dağlar başında isimsiz
bağrıma bastım taşları çaresiz
toz toprağa seremedim ben beni

dert şerbetini içtim yudum yudum
mutluluk uğrunda sararıp soldum
gönülüme saraylar tahtlar kurdum
viraneye taş edemem ben beni

al kundaktaki umuda sarıldım
özlemle kışı ayazı ısıttım
bulut oldum yağmur oldum sığ yağdım
deryalarda bulamadım ben beni

dürüstlükler sır olmuş dostlar düşman
azraile söz kestim ecele nişan
dertten ızdıraptan usandı bu can
bir kurşuna satamadım ben beni

içime işlemiş acı dinmiyor
ateşten gömlek canımı yakıyor
umutlarım silinip kayboluyor
zincirlere vuramadım ben beni

ömrümdeki mevsimlerim kış oldu
hüzünlerim gözlerimde yaş oldu
gönülden sevilmek bana düş oldu
mutluluğa salamadım ben beni

gözlerim hayata bomboş bakıyor
azrail ölüme karar veriyor
dostlar darağacını hazırlıyor
yağlı ipe çatamadım ben beni

ömrümde acı habersiz gidenler
yara oldu yürekten sevilenler
bitti ruyalarda sahte sevgiler
bir gerçeğe yazamadım ben beni

m.özgür özbek