Ben Bende Mülteci Şiiri - Yorumlar

Sahralarında kayboldu yüreğim
Güneşinde kavruldum
Karlı doruklarına savruldum
Sıcağınla, soğuğunla yoğruldum
Düştüğümde hep kanadı dizlerim, doğruldum
Takatsizim artık yoruldum ............................//
Değerli Bülent Bey Kardeşimin her zaman güzel yazan o maharetli kaleminden beyaz sayfalara dize dize düşen,duygu yoğunluğunun tavan yaptığı,düşünce derinliği müthiş olan bir şiir..Şiiri okudukça,insanda gayri ihtiyari bir handikap oluşuyor şiirin o oldukça derin düşündürücü konusu hakkında..Acaba neydi,kardeşimi kendinden uzaklaştıran,alenen kendi kendini eleştirip,hiç beğenmediğini söyleten,iç dünyasındaki o karmaşık duygular..? Benim naçizane görüşüm; ona ait olan hayat yolunda çektiği acılar,yaşadığı hayal kırıklıkları,verdiği o amansız mücadelenin karşılığını görememesi,ister istemez kendi iç dünyasında hep kendisine 'neden böyle oldu'sorusunu sorarak bir nevi beklentilerinin karşılığını bulamamasına sebep olarak yine kendisini görmesi ve 'onca emeğin karşılığı bulunduğum yer olmamalıydı' diye hayıflanarak kendi kendisini suçlamasını konu ediyor bu güzel,duygu yüklü,oldukça derin anlamlı şiir..Değerli Kardeşimi ve güzel şiirini canı gönülden kutluyor,selam ve saygılarımı iletiyorum..

Farklı bir çalışma olmuş, beğeniyle okudum, kutluyorum değerli kaleminizi...

aslında insanın en yakını yine kendisidir.insan sonsuzlukta yalnızlıktır.
düştüğünde toprağa ellerini dayayıp ,yine kendisi kalkar.
insan yaptıklarıyla ,doğrularıyla yanlışlarıyla kendi içinde hep bi mahkemededir.belkide insan ondan hep kendine biraz soğuk olur.
kısa ama düşündüren değişik görüşlere açık bi şiirdi.
kendinden koşarak kaçmak,kendine koşarak gelmek ,ulaşmak.değişen bişey yok.
kendi iç kavgamız,kendimizi yargılamamız,kendimizi bağışlamamız.
bence bu şiir
bi inanç esintisinde,

selam ve sevgiyle kal Sayın Hocam.

sevdiği yoksa eğer insan kalabalık içinde yalnızdır...o yüzden sevgi yaşamın tadıdır... hüzün dolu bu güzel şiir için tebrikler bülent bey...

Yunus Emre'nin;
'Beni bende demen, bende değilem,
Bir ben vardır bende, benden içeri'
Mısraları geldi aklıma. Öylesine derin anlamlar yakaladım şiirde. Hepimiz, kendi içimizde mülteciyiz, asıl ulaşılması gereken noktaya ulaşana dek. Hayat içinde düşe kalka ilerlerken, önümüze çıkan en büyük engel, 'ben'lik davası gütmektir. Benlik iddiasında bulunan O'na ulaşamaz. Tabi ki bu yorum Tasavvufa göre.
Şiir bende bu etkiyi bıraktı, kutlarım, yüreğinize, kaleminize sağlık, Bülent Baysal Bey, kutlarım.

Ben
Beni hiç sevmedim ki
Ben bana yabancı
Ben bende mülteci
------Bülent hocam Şiirde giriş mısraları ile final mısraları harika örtüşmüş ,sizi ve şiirinizi kutlarım saygılar sunarım.

Bir ben vardır içinde beni hiç beğenmeyen
İşte odur nefsim ile mücadele yürüten
En büyük rehberimdir doğru yola götüren
Beni ben yapan odur, mülteci bana dosttur.....Bülent ARKAN

Bülent kardeşim öyle bir hassas konuya değinmişsiniz ki yazmadan edemedim. Ömrüm boyunca başımı her yastığa koyduğumda o günün muhasebesini yapmadan uyuduğumu hiç hatırlamıyorum sanki programlanmış gibi özeleştiri seansı olmazsa olmazım şiirde kendimi buldum sanki ne kadar güzeldir insanın kendisiyle hesaplaşabilmesi her zamanki gibi harika bir şiir daha yazmışsınız şiirinizi ve sizi tüm içtenliğimle kutluyorum. İzninizle sayfama alıyorum

İnsan kendinden özür diler mi?
Bana kalırsa dilemeli.. Hem de en fazla kendinden özür dilemeli, bağışlatıncaya kadar hem de..
Neden mi?
Galiba 'efendiliğimiz/kadirşinaslığımız ve kibarlığımız' dışa daha fazla odaklı, başkalarını incitmemeye kurgulu..
Hele sevgi söz konusu ise.. Sıra bir türlü kendimize gelemedi.. Sevdik, sevildiğimizi hiç düşünmeden belki.. Yarimiz dedik bağrımıza bastık, başımıza taç ettik.. Dostumuz dedik, arkadaşımız dedik sebil olup dağıttık sevgimizi..
O nedenledir ki kırıldık, yenimize sakladık.. Yaralandık, ellerimizle sardık yaramızı.. Hayal kırıklıkları yaşadık, ezildik, hırpalandık..
Oysa önce kendimizi sevmeliydik. Değerimizi kimse bilmese de biz bilmeliydik..
Yanmazdık, kavrulmazdık, savrulmazdık.. Yorulmazdık o kadar..

Şiir de bunu diyor zaten..:

'Ben
Beni hiç sevmedim ki
Ben bana yabancı
Ben bende mülteci...'

İşte böyle.. Kendimizi sevmeyince yabancılaşmak, kendimizden uzaklaşmak peşinden geliyor.. Aklımız, gönlümüz ise sevdiğimizde, hep onunla kalıyor.. Biz de elbette.. Biz de onda unutuyoruz kendimizi, mülteci olmaya razı..

Çok güzel şiir.. İşlediği teması seçkin, dili, ahengi akıcı, harika bir anlatım..
Kutlarım Bülent, Değerli Kardeşim..

Tuhafıma gitti yalnız.. Şiirin neresini beğenmedi, nesi battı da 'düşük puan' verdi birileri!Tatmin mi oldular acaba?
Böyleleri fazladan dolaşıyor ortalıkta! Şiir, edebiyat değil dertleri.. Anlıyor, biliyoruz ama biz mi gösterelim layık oldukları yeri!

Düşünmek gerekiyor, kişi kendisini neden sevmez?
Kendisini tanımadığından mı, kendisine yabancı olduğundan mı?
Şiir bu sorularla kendisini sorgulasa da bir başkasına olan sevgiyi, o sevgide kaybolduğunu yazıyor.
Şiirde 'Beni hiç sevmedim ki' bu mısra illa ki olacak ise bence yeri değişmelidir.
Değerli kalemi saygıyla kutluyorum.

insan bazen kedisiile hesaplaşırken duyguları ile düşünceleri karşı karşıya gelir birbirine yapancılaşır işt ebu çelişkleri içind ebulunduğumz ortamınd a eswriolur kutlarım bülent bey