Ben Babamın Kızıyım / Demirler Alıyorum.

Ben Babamın kızıyım.
Hani, Beş parmağını uzatıp, hangisini kessen acımaz
diyen adamın kesik küçük parmağıyım.
Söylenecek ne varsa arkasında yazılı, siyah beyaz bir gurbet fotoğrafıyım.
Ben babamın kızıyım,
Vurdukça içine dökülen kurumlu bir aşkın külünde saklanan ortancayım.
Bulutlu bir adamın aniden güneş, aniden karanlık basan gökyüzünde
İçine çöken bir yıldızım.
Hani, Eşeğime su verdin mi ; soğuk mu sıcak mı ?
sözlerindeki üşüten ve yakan kararındayım.
Sevmeye dayanıklı kalbimde sakladığım ne varsa fırlattım giderken;
Şimdi resimlerinle konuşurken, denizi seyreden tuz gölüyüm.
Bulamadim onca yıl yerine kimi sevebilirim,
Gözlerin açık kalmasin bizi bırakıp giderken,
bu defa
Babam öldü diyebilirim…
Ben babamın kızıyım,
İyiye bölünmüş kalbime firavunlar diz çöktü,
Peşine düşüp ona benzeyen herkese geçit veren kızıl denizim
Ben babamın kızıyım,
Kaşlarını kaldırınca gözleri görünen bu adamın
dalga sesli alnında, martıların gezindiği şaşkınlıktayım.
Gülünce silinen iki çizgi dudağı; karlı çatı bıyığı, padişah burnu, kaşla göz sonrası bir ben…
Kaybettiğimde bulduğum,
kavaktan kavağa atlar asıl hikayem.
Ben babamın kızıyım,
adımlarını sayar gibi yürüyen, uzaklaştıkça dağ gibi büyüyen bu adamın
“Çatlağıyım” geçmişten sızan, delisiyim; onu yine de seven.
Ben babamın kızıyım,
Sesinden daha tanıdık öksürüğüyle, cebinden ayırmadığı mendiliyle,
Her yerden seslenen ezan sesinde, hep bayram sabahıyım.
Yürüdükçe yürüyen, durunca duran ay dı Babam, hep ordaydı babam.
Şimdi soruyorlar
Nasıl bilirdiniz diye
İyi bilirdik biz, sormuştuk yine bi vakit;
-kızlarıma söyle iyi de babam, cennetten müjdeli de karışma girme teferruatına…
Hala çarkı döndürmeye çalışıyor ihtiyar baban
mutluluk diliyorum soranlara selam…

Demirler alıyorum, Demirciiiiiiii